Guido Lauwaert

Dans: Het weekblad van de Carrefour is beter

Guido Lauwaert Opiniemaker

‘The white forest with the forgotten people’ van House Crying Yellow Tears is meelijwekkend pretentieus.

Sommigen zoeken het toch ver. Waardoor slechts een luchtspiegeling blijft. Dat heet ook een voorstelling. Althans, voor wie het bedacht heeft, en uitgevoerd. Al mag je bij dat laatste je bedenkingen hebben. Sommigen zouden hun moeder verkopen om op het podium te mogen staan. Voor een koperen munt. Totaal onbegrijpelijk wat die vier dansers in The white forest with the forgotten people ( * ) daar stonden te doen. Misschien dat ik te oud ben geworden. Daarom werd meteen het publiek aangesproken dat na de voorstelling op straat een sigaret stond te roken. Maar ook zij waren blij met de buitenlucht. ‘Een onafgewerkt product’, was de minst pijnlijke opmerking. Gerustgesteld liet uw verslaggever zich op de achterbank van zijn limousine zich naar huis voeren en vond onderweg ontspanning in het weekblad van de Carrefour.

Drie vrouwen en één man met een plooirok aan. Gelukkig dat de vrouwen een bh aan hadden. Jammer dat het niet het geval was met de man. Dan was er een vraagteken in het brein ontstaan die de geeuw op het aangezicht had onderdrukt. Over het toneel lagen lukraak een paar tuilen. Enkele ruimtefiguren; een kubus, een balk, een tafel, twee ronde plankjes. Ze draaiden. Waarop af en toe iemand ging staan en zich van alle kanten liet zien. Bewegingen in de slowste slow motion. Soms kreeg iemand de stuipen, of was het jeuk? Dan kronkelde hij/zij. Ging als een hond op de grond liggen en draaide zich om en om. Lege blikken. Na een half uur wat afwisseling. Uit klankkasten vielen geluiden die van ver kwamen en de leegte nog leger maakten. Een oude kookpot die drie straten verder een sjot op een vloer van god weet wat had gekregen? Een massa op weg van of naar het Tahrirplein? Een bromtoon in het geluidspanel dat er met geen dreun of vloek uit te krijgen was?

In de jaren zestig was dergelijk spektakel verrassend. In de jaren zeventig déjà vu. In de jaren tachtig vervelend, in de jaren negentig ergerlijk. In de 21ste eeuw wekt het slechts compassie op. Om zoveel pretentie. Voor minder dan niets verbeelding. Vreemd hoe mensen dit slikken. Oude zowel als jonge. Braaf blijven zitten. En dan nog applaudisseren na zeventig minuten. Terwijl ze 12 euro per persoon voor dit rammelend gerommel hebben betaald. De meeste, koppels. Ben je samen met een drankje vóór en na 50 euro kwijt. Daarvoor kan je al heel wat cd’s of dvd’s kopen. En een snoepje. Heb je gegarandeerd een leuke avond. Knus bij elkaar.

De bedenker van dit onding, Stefan Jakiela, heeft er een toelichting bij bedacht. Ik ben niet verantwoordelijk voor hersenbloedingen voor wie zijn verzinsel leest: ‘Vier mensen tasten de grenzen van het witte landschap af. De steen is van onze schouders getild, het juk is verlicht en voor ons ligt een uitgestrekt en ongerept gebied. Balancerend tussen de opgelegde normen van ons bestaan en het naïeve verlangen om te spelen, te voelen en te proeven creëert Jakiela een nieuwe plek met zijn eigen regels en gedragingen. Laten we dansen in het maanlicht van het leven.’

Dansen, spelen, voelen, proeven… het is bij god niet te vinden op het podium. Kijk, ik kan veel verdragen en jonge mensen mogen ver gaan. Ze mogen mij irriteren, shockeren, schofferen, uitdagen, een hartaanval bezorgen, mijn zinnen prikkelen tot ik er van opspring en aan het blaffen of miauwen sla, maar als ze één zaak niet mogen doen, dan is het mij vervelen. Het enige pluspunt aan de uitstap naar De Werf in Brugge viel voor meteen na de voorstelling. Directeur Veerle Mans kwam zich voorstellen. Ontspannen. Présence. Je voelde al na een paar zinnen over en weer dat zij een langetermijnvisie heeft. Maar om van ‘haar’ theater een bloeiend werkhuis te maken, zal ze flink moeten inpraten op het artistiek team. Hopelijk lukt het haar. Brugge heeft dringend nood aan een theatrale brouwerij. Waar het sprankelend experiment het verschaald amusement verbant.

Guido Lauwaert

THE WHITE FOREST WITH THE FORGOTTEN PEOPLE – productie: House Crying Yellow Tears – concept & regie: Stefan Jakiela – performers: Indra Cauwels, Marius Mensink, Marcia Liu, Evelyne Rossie – info: www.housecryingyellowtears.com

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content