De Franse cineast Robert Guédigain baseerde zich voor dit sentimenteel dokwerkersdrama, gesitueerd in de arbeiderswijken van Marseille, op het gedicht ‘Les Pauvres Gens’ van Victor Hugo.
Regie: Robert Guédigain
Cast: Jean-Pierre Darroussin, Ariane Ascaride, Gérard Meylan
Sectie: Festival Previews
Land: Frankrijk
Taal: Frans
Van de Zuiderse Marseille-setting, tot het sociaal-realistische scenario en de simpele, traditionele mise-en-scene. De Franse cineast Robert Guédigain drukt zijn stempel op ‘Les Neiges du Kilimanjaro’ – niet te verwarren met het gelijknamige kortverhaal van Ernst Hemingway. Centraal staat een middle-class koppel op leeftijd uit een arbeiderswijk in Marseille dat, ondanks een flinke dosis sociale en financiëlemalheur, nooit haarzin voor optimisme en familiale solidariteit verliest. Je zou bijna geloven dat sprookjes bestaan.
Guédigain voert zijn fetisj-acteur Jean-Pierre Darroussin op als Michel, een strijdlustige vakbondsmilitant die via loting samen met nog twintig andere dokwerkers ontslagen wordt (heel even schoot de havenplot met union rep Frank Sobotka uit het tweede seizoen van ‘The Wire’ ons te binnen). Braaf als hij is besluit Michel werk te maken van zijn leven als gepensioneerde family man: tijd doorbrengen met zijn vrouw Marie Claire, veelvuldig de barbecue aansteken, volksliedjes neuriën met de kleinkinderen en turen naar de Zuiderse avondzon.
Hartverwarmend allemaal, totdat het koppel thuis op gewelddadige wijzewordt overvallen en de gunmen in kwestie met een flinke hoeveelheid cash en tickets voor een droomreis naar Kilimanjaro aan de haal gaan. Al snel wijst de schuldvraag richting Christophe, een jonge voormalige collega die eveneens ontslagen werd, en begint Michel zijn socialistische idealenvan ‘égalité’ in vraag te stellen.
Trouwe arthouse-fanaten en Guédigain-volgelingen zullen wellicht tot in het diepste van hun ziel bekoord raken doordeze goedgeluimde kroniek over liefde, solidariteit en sociale ongelijkheid. Wij werden, ondanks de eerlijkheid en de passie die Guédain in het project investeert,maar niet wild van dit dokwerkersdrama dat al te vaak neigt naar overdreven plat en prekerig sentiment. Vervang de Franse arbeidersklasse immers door Amerikaanse ondernemers, en je krijgt een schaamteloze tearjerker. Trouwens, zelden een Joe Cocker-nummer zo misplaatst de revue horen passeren op de klankband van een Franstalige film.
Andreas Ilegems
