Waar Fellini’s vorige langspelers, La dolce vita (1960) en Otto e mezzo (1963), autobiografisch waren, richt hij in Giulietta degli spiriti de spot op zijn vrouw Giulietta Masina. Meer nog, hij castte haar voor de hoofdrol en dwong haar zo om hun huwelijksleven onder de loep te nemen.
Giulietta degli spiriti (Juliette van de geesten) (1965)
Waar: Cinematek, Brussel, 21u00
Federico Fellini / 137 minuten
Giulietta Boldrini is een verwaarloosde en seksueel timide vrouw die mopperend door haar zomerhuis in Fregene sjokt. Haar man, Giorgio (Mario Pisu), is een afwezige flirter die je zo als een jongere en slankere versie van Fellini herkent. Wanneer Giorgio hun vijftiende huwelijksverjaardag vergeet – bij de Fellini’s stond de teller net op twintig – laat Giulietta zich verleiden tot een séance onder leiding van een medium dat zichzelf “Genius” noemt. De volgende morgen merkt ze dat het genie de poort naar het hiernamaals vergeten sluiten is en geesten haar hele omgeving overspoelen. Hun onrust is een gevolg van Giulietta’s onvermogen om Giorgio’s verzuim en ontrouw te aanvaarden, zo vertelt een goeroe genaamd Bishma. Vervolgens vlucht ze naar haar buurvrouw Suzy (Sandra Milo) die een soort liefdesnest uitbaat, compleet met een bad en bijhorende glijbaan.
Fellini is weinig subtiel in zijn boodschap: Giulietta zou volgens hem een pak gelukkiger zijn indien ze wat losser van zeden was. De vraag die volgt is dan of Fellini zijn vrouw of vooral zichzelf gelukkiger wilde maken. Wat er ook van zij, de film is een bijzonder charmant evenwicht tussen een ontnuchterende spiegel en een bloemrijke onderdompeling in de paranormale wereld die de Fellini’s zo dierbaar was. “Ik ga slapen en het feest begint,” zei Fellini ooit. Neem vanavond een kijkje in zijn droomwereld en je zal zien wat hij bedoelde. (TVL)
