Son Lux @ Vooruit: Uitgekiend spel met contrasten en paradoxen

Met zijn even ambitieuze als barokke cd ‘Lanterns’ prijkte hij onlangs nog hoog in allerlei jaarlijstjes. Terecht, want de 34-jarige Brooklynite Son Lux (echte naam: Ryan Lott) is een collage-artiest die échte songs schrijft. In zijn zinnenprikkelende muziek is steevast de verbeelding aan de macht.

DA GIG: Son Lux in de Balzaal van Vooruit, Gent op 28/1.

IN EEN ZIN: Geruggensteund door twee extra muzikanten, durfde Son Lux het aan de songs uit zijn jongste plaat drastisch te transformeren en er zo onverwachte dimensies in bloot te leggen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Easy’, ‘Wither’, ‘Stay’, ‘Lanterns Lit’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Ryan Lott: “Het is geweldig in Gent te zijn en ik zou hier graag wat langer blijven, want ik had me nooit aan zulk een gastvrij ontvangstcomité verwacht. Helaas, morgenochtend moet ik om 7 uur al een transatlantische vlucht halen. In Amsterdam dan nog.”

Toen hij anderhalve week geleden in de AB speelde, bleek de publieksbelangstelling zo groot te zijn dat het concert uiteindelijk rechtstreeks werd gestreamd via YouTube. En ook het optreden in de Gentse Vooruit, waarmee Son Lux zijn Europese tournee afsloot, zorgde voor een serieuze volkstoeloop. Ryan Lott, die er een parallelle carrière op na houdt als componist van reclamespots, bracht enkele jaren geleden al twee langspelers uit bij het gerenommeerde hiphoplabel Anticon, maar wist pas met zijn in oktober verschenen derde cd ‘Lantern’ de aandacht van het hippe volkje naar zich toe te trekken.

Op dat werkstuk toont hij zijn voorliefde voor exuberante kamermuziek en religieuze koorzangen, goochelt hij schaamteloos met pathos en bombast en introduceert hij gastzangers als Peter Silberman van The Antlers en DM Stith van The Revival Hour. De muziek van Son Lux steunt op contrasten en paradoxen: ze koppelt minimalistische structuren aan maximalistische arrangementen en is experimenteel zonder er haar toegankelijkheid bij in te schieten. Bovendien houden de nummers het midden tussen akoestisch en elektronisch. En ook al is de artiest een gewiekste manipulator van samples en loops, zijn werk doet in ruime mate organisch aan.

Meer dan één kunstje

Zelf beschouwt Ryan Lott de studio als zijn voornaamste instrument. Liever dan zijn plaat slaafs te reproduceren met behulp van een laptop, laat hij zich op het podium echter begeleiden door een gitarist en een drummer. Daardoor ondergingen de meeste van zijn nummers in Gent een spectaculaire transformatie. Ons hoorde je daar niet over kniezen, want is het niet juist een wezenskenmerk van een goeie song dat je hem op uiteenlopende manieren kunt interpreteren? Dat er bepaalde nuances verloren gingen, leek onvermijdelijk. Anderzijds kwamen door de live-aanpak verrassende dimensies bloot te liggen, die aangaven dat Son Lux meer dan één kunstje beheerst.

Met uitzondering van drie fragmenten uit het zeven jaar oude ‘At War With Walls and Mazes’, stond de set volledig in het teken van ’s mans jongste cd ‘Lanterns’. Lott, in het bezit van een breekbare croon die afwisselend aan de jonge Bono (die van ‘Boy’ en ‘October’) en Mark Hollis van Talk Talk (ten tijde van ‘Such A Shame’) deed denken, voelde zich op het podium duidelijk als een vis in het water en maakte regelmatig vreugdedansjes achter zijn keyboards. Het concert begon, net als de jongste cd, met ‘Alternate World’, een soort ballad die werd aangezwengeld met sobere piano-akkoorden, waarna de gitaar afwisselend pijlen afschoot richting indierock en afropop. In ‘No Crimes’ liet Son Lux een naar Stravinski lonkende strijkerssample botsen met een logge groove, terwijl de ingeblikte baritonsax van ‘Easy’ in de clinch ging met krassend snarenwerk.

De drummer keek niet op een tegendraads ritme meer of minder, maar ook Son Lux zelf bouwde regelmatig atonale stoorzendertjes in. Tegenover de lange, jazzy uitweidingen aan het klavier stonden deraillerende, in feedback gedrenkte gitaarparijen, zodat de songs genoeg weerbarstige elementen bevatten om de toeschouwers de oren te doen spitsen. Het oudere ‘Betray’ begon als een elektronische beiaard, spitte brokjes heavy metal naar boven en had, net als ‘Wither’, met zijn spooky orgelgeluidjes, iets naargeestigs. Het waren momenten waarop Son Lux de grens verkende tussen een onschuldig sprookje en een wreedaardig horrorverhaal. ‘Stay’, waarin de zanger zijn stem digitaal vervormde, was pure triphop. Het ongedurige ‘Ransom’ werd dan weer, geheel onverwacht, van een schurende housebeat voorzien. En zo volgde in Vooruit de ene verrassing de andere op.

Gezwollen

Toegegeven, ‘Pyre’ klonk ons net iets te gezwollen en bombastisch in de oren en die vocoderstem in ‘Lost It To Trying’ hoefde óók niet echt. In het laatst genoemde nummer kwam de gitarist overigens zo kitscherig uit de hoek, dat we al kwade visioenen kregen van ‘The Final Countdown’. Gelukkig schakelde de man nog net op tijd over op een logge Queens of the Stone Age-riff, terwijl zijn baas wild te keer ging op een drumpad en andere percussietuigen. Het concert eindigde met een verstild slaapliedje: het afgekloven ‘Lanterns Lit’, met Son Lux helemaal in zijn eentje aan de piano.

Voor sommigen zal het wellicht even slikken zijn geweest, omdat de live-versies van de songs uit ‘Lanterns’ zo drastisch afweken van de studio-uitvoeringen. Maar het pleit voor Son Lux dat hij zich, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s uit de elektroscene, niet laat verleiden tot gemakzuchtige reproductie. Zelf hebben we ons alvast niet verveeld. En de plaat? Die kun je desgewenst altijd thuis nog eens opleggen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Alternate World / No Crimes / Easy / Wither / Betray / Ransom / Plan the Escape / Pyre / Lost It To Trying // Lanterns Lit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content