Deux jours, une nuit: ‘Deze film is een mirakel’

‘Deux jours, une nuit’ van Jean-Pierre en Luc Dardenne heeft zich genesteld bij het kransje favorieten voor de Gouden Palm. De reacties na de eerste vertoning in Cannes zijn (bijna) unaniem lovend.

‘Deux jours, une nuit’, de nieuwe film van de broers Dardenne, is enthousiast onthaald bij de allereerste screening in Cannes. Het aanwezige publiek, een mix van filmjournalisten en cinefielen, applaudisseerde lang en reageerde enthousiast op de film.

Ook op het internet en sociale media circuleerden lovende commentaren over het nieuwe werk van de Luikse broers. Het Britse online filmmagazine Cine-Vue.com is iets minder enthousiast. Als de uit een depressie herrezen Sandra (Manon Cotillard) van deur tot deur moet gaan om haar diverse collega’s te overtuigen een geldbonus te laten vallen zodat ze haar job kan behouden, zou dat te eentonig zijn. Ook zou haar man te optimistisch en dus onrealistisch weergegeven worden. “Deux Jours, Une Nuit is goed gemaakt en Cotillard en de rest van de cast doen hun werk zeker goed, maar het optimisme is wanhopig. Sowieso niet het beste werk van de Dardennes. Misschien moeten ze eens buiten hun comfortzone dwalen,” klinkt het.

Maar wanneer een film de volle vijf sterren van Knack Focus-cinefiel Dave Mestdach krijgt, zegt dat eigenlijk genoeg. ‘Deux Jours, Une Nuit’ is dan wel duidelijk een socio-economische, politieke parabel, maar is daarom niet vervelend moralistisch. Volgens Mestdach is de achterliggende altruïstische boodschap “op een even doordachte als doorvoelde, metaforische als (neo)realistische, recht naar de strot grijpende” wijze ingevuld. Oscarwinnares Manon Cotillard speelt verder “een van haar meest genereuze rollen” als de door haar man (Fabrizio Rongione) gesteunde, voor haar job vechtende Sandra.

Ook Time Out Magazine weerlegt de mening van Cine-Vue.com: “De tocht langs de 16 collega’s zou zo makkelijk monotoon kunnen worden. Maar in de handen van de Dardennes laat het repetitieve – de constant herhaalde vraag ‘wil je voor me stemmen?’ – dezelfde situatie vanuit een nieuw perspectief zien. Het sluit perfect aan bij de directe en behendige filmstijl van de Dardennes.”

‘Een mirakel’

Verder steekt ook het gerenommeerde Britse vakmagazine Little White Lies de loftrompet over de film. “Het geniale aan deze film – volgens ons de beste van de broers – is de manier waarop vooroordelen voortdurend ondermijnd worden. Net wanneer je denkt dat het probeert te beleren, een kant te kiezen of een punt te pushen, komt er een twist en ben je terug bij neutraal. (…) Hun waakzaamheid als filmmakers is verbazingwekkend. Deze film is een mirakel,” klinkt het daar.

‘Oh, die broertjes Dardenne maken altijd weer dezelfde film. La promesse (1996), Rosetta (1999), Le fils (2002), L’enfant (2005), Le silence de Lorna (2008) en Le gamin au vélo (2011) zijn allemaal humanistische en sociaaleconomische parabels,’ is een vaak wederkerend standpunt op menige blog. Maar dat is te kort door de bocht. Elke film biedt immers een nieuw perspectief op de realiteit, net zoals elke deur in ‘Deux Jours, Une Nuit’ dat doet. Hoewel er met herhaling gespeeld wordt, vervalt de film niet in monotonie.

‘Sorry to sound chauvinistic: best film so far in Cannes = Deux jours, une nuit by the Dardennes’, tweette Patrick Duynslaegher, artistiek directeur van het Film Fest Gent, na de vertoning vanuit Cannes. De filmbroers zijn goed op weg om geschiedenis te schrijven op ’s werelds meest prestigieuze filmfestival. (SR)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content