Review: Outrage

Doet denken aan Final Destination of Battle Royale, maar dan zonder een greintje inspiratie qua mise-en-scène, bevolkt door platte maffiaclichés met maatpak en zonnebril en zo leeg dat je het tot in downtown Tokio hoort galmen.

Wie in het verleden verlegen zat om een superieur staaltje genrecinema kon altijd terecht bij Beat Takeshi Kitano, de Japanse superster en tv-komiek die met gestileerde gangsterexploten als Violent Cop en Hani-bi bewees ook achter de camera zijn mannetje te kunnen staan. Helaas schiet van die goeie, ouwe Kitano duidelijk bitter weinig meer over hoewel hij met Outrage terug keert naar zijn vetrouwde domein van de yakuzafilm.

De plot — of beter: het schaamlapje dat daarvoor moet doorgaan — gaat ongeveer als volgt. Gangster A knalt gangster B neer. Gangster C revancheert zich op gangster D. Gangster E presenteert gangster F de rekening, en op het einde zijn ze (bijna) allemaal pietje dood.

Waar Kitano in het verleden zijn bloedballetten nog injecteerde met een scheut poëzie of galgenhumor, gaar het dit keer enkel om groteske ultra violence waarbij niet op een afgehakte vinger of gebarsten schedel gekeken wordt. Ergens doet deze shoot-em-upfabel denken aan Final Destination of Battle Royale, maar dan zonder een greintje inspiratie qua mise-en-scène, bevolkt door platte maffiaclichés met maatpak en zonnebril en zo leeg dat je het tot in downtown Tokio hoort galmen.

Een debiele gangsterthriller die eerder thuishoort op de onderste schappen van de videotheek dan in de hoofdcompetitie van Cannes.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content