Filmfestival Gent: recensie ‘Bluebird’

De tweede prent van jeugdig beeldenstormer Gust Van den Berghe is een poëtische parabel van zelden geziene picturale pracht.

De tweede prent van jeugdig beeldenstormer Gust Van den Berghe is een poëtische parabel van zelden geziene picturale pracht. Van den Berghe verschoof de allegorische vertelling ‘Blue Bird’, van de hand van Belgisch Nobelprijswinnaar Maurice Maeterlinck, naar het Togolese achterland en liet kinderen van het Batammariba-volk opdraven als protagonisten. Dat alle shots in een blauwe tint baden, ontketent de visuele begoocheling.

Een jongen van zeven en zijn even oude zusje zijn gefascineerd door een blauwe vogel, die ze, in de mate van het mogelijke, als huisdier houden. Even later is de vogel weggevlogen en zetten de twee onschuldige zieltjes een zoektocht in. Op hun expeditie in het bergachtige Koutammakou-landschap ontmoeten ze overleden en levende familieleden, agressieve bosgeesten die verveeld zitten met de verstoring van de bucolische rust, een vrijpostige leider van een bende hedonisten en een roedel ongeboren kinderen, die klaargestoomd wordt voor de existentie.

Magisch realisme, surrealisme of gewoon een in blauwe schakeringen ervaren moeraskoortsdroom? Het is, net zoals bij Van den Berghe’s debuutfilm ‘En Waar De Sterre Bleef Stille Staan’, onduidelijk hoe de existentiële dagwandeling moet geïnterpreteerd worden, maar dat is slechts een kanttekening. De beeldtaal is, hoewel de uitgestrekte cinemascopepanorama’s en -composities vaagweg aan de filmografie van Peter Greenaway doen denken, volstrekt uniek en verzekert een hypnotische bioscoopervaring.

Thematisch ligt ‘Blue Bird’ in de lijn van Gouden Palm 2010-winnaar ‘Uncle Boonmee’: een spiritueel – surrealistische trip waarin de baanvakken van leven en dood in elkaar overgaan en de hoofdfiguur gebiologeerd vanop de pechstrook het gezichtsveld af tuurt. Om te koesteren, dit Belgisch paradepaardje.

Laurens Bouckaert