Recensie: Rang 1

Na één aflevering van het nieuwe één-programma Rang 1 hebben we meer voeling met de familie Sterckx dan met de familie Deschryver na twee maanden Het Goddelijk Monster.

Omdat men er bij de openbare omroep nooit vies van is om nieuwe programma’s een extra zetje te geven via andere uitzendingen, bracht Koppen vlak voor de start van Rang 1, een dramareeks over een modale familie die op een dag het grote lot wint, een reportage over Lottowinnaars in Vlaanderen. Daaruit bleek dat het leven van de mensen die de zes juiste cijfers hadden aangekruist niet echt veel was veranderd, en dat het geld in de eerste plaats was gebruikt om een nieuwe keuken te plaatsen of om de quad waar ze al zo lang van droomden aan te schaffen.

We vermoeden dat de Lottowinst voor de familie Sterckx wel tot meer zal leiden dan enkele verbouwingen, al is het maar omdat levens die gemoedelijk voortkabbelen nu eenmaal zelden spannende televisie opleveren. Hoe groot de gevolgen zullen zijn van de vijf miljoen euro die ze in de wacht hebben gesleept, viel uit de eerste aflevering van Rang 1 echter nog niet op te maken. De scène waarin de balletjes juist rolden, kwam immers pas helemaal op het einde, nadat drie kwartier lang alle personages netjes voorgesteld waren aan de kijkers, en al hun dagelijkse problemen werden uitgelegd. Een Vlaamse serie vinden die immuun is voor de plaag genaamd ‘de introductieaflevering’ is eigenlijk een beetje als spelen op de loterij, zeker als je tijdens de week je geluk beproeft.

Het spreekt echter voor de kwaliteit van het scenario én van de acteurs dat we na één aflevering van Rang 1 meer voeling hadden met de familie Sterckx dan dat we met de familie Deschryver hebben na twee maanden Het Goddelijk Monster. De introductie van de gezinsleden gebeurde immers heel natuurlijk en ongedwongen, zonder dat er al te opzichtig werd verteld hoe iedereen in elkaar zat. Alleen toen Nicky (nochtans heel mooi gespeeld door rijzende ster Evelien Bosmans) tot drie keer toe moest herhalen dat ze echt geen lange relatie wil, begonnen we te vrezen dat de schrijvers geloven dat hun publiek even traag van begrip is als de jongeman met wie de vrijgevochten studente een onenightstand had gehad.

Voor een echt sterke scène moest er gewacht worden tot helemaal op het einde, toen zoon Chris net nadat er een fles champagne was opengetrokken te horen kreeg dat hij misschien wel seropositief is. Dergelijk nieuws is weliswaar nefast voor de feestvreugde, maar de wending liet ons wel uitkijken naar het vervolg van Rang 1. We hopen alleen dat de makers de tijd nemen om de verhalen te vertellen en aan de verleiding hebben kunnen weerstaan om zoals in Dubbelleven de personages zodanig te overladen met grote en kleine drama’s dat het leven eruit wegsijpelt.

Stefaan Werbrouck