Babel (Opera Vlaanderen en HETPALEIS) is van een bedroevende schoonheid

De intenties van deze opera voor zesjarigen zijn zo goed. Het resultaat is zo ontiegelijk pover… Opera Vlaanderen en HETPALES flateren met Babel.

”Ik doe de dood dood’, dat is het enige wat ik begreep’, aldus een jonge toeschouwer tegen haar mama. ‘Dat is misschien het belangrijkste?’, antwoordt de moeder. Misschien. We vrezen vooral dat dit meisje het genre ‘opera’ dankzij Babel mogelijk zal associëren met onbegrijpelijk gebral en al te simplistische verhaallijnen. Triest.

Wat is er mis met het vertellen van een goed, origineel verhaal? Dat vraag je je bezorgd af tijdens de voorstelling. Neen, we hunkeren niet per se naar ‘een verhaal’. Maar wanneer de makers de intentie hebben om een verhaal te brengen, verwachten we een goéd verhaal. Zeker voor een jong publiek dat het theater (en hun mogelijke liefde voor deze kunstvorm) net ontdekt. Babel zal die liefde niet doen bloeien.

De intenties van de makers zijn nochtans nobel. De begaafde componist en trompettist Sam Vloemans wilde tijdens zijn operadebuut meteen ook operadebutanten in de zaal: zesjarigen. Zesjarigen leren volop met taal spelen dus wilde Vloemans op die taal focussen. De toren van Babel is dan niet veraf en Frank Adam was bereid mee te gaan in het taalspel en dit thema. Zo geschiedde. De bonte speelsheid die Adam in zijn tekst aan de dag contrasteert met de vrij sobere muziektaal die Vloemans hanteert. Adam mixt een vijftigtal talen tot een quasi onbegrijpelijk geheel, behalve enkele frasen zoals ‘Un ami a friend is a friend‘ of ‘Babel iets die Vielt‘. Vloemans componeert een oorstrelend maar net wat te vlak stuk , gekruid met olijk Sprechgesangen mooie maar opnieuw haast ingehouden sobere aria’s.

De regie van Benoît De Leersnyder is jolig en ritmisch maar overstijgt amper een clownesk niveau. Gaandeweg wordt er een dunne verhaallijn gesuggereerd over een stad waar de bewoners zoeken naar een taal die iedereen begrijpt. Het verhaal start wanneer drie robotachtige, in het wit uitgedoste wezens (twee heren en een dame) de bordkartonnen stad verkennen. Die stad is handig vormgegeven door Emilie Lauwers. Ze stalt enkel grote ‘kartonnen’ letters uit op de scène. Die letters spelen ook de hoofdrol in de animatiefilm die tijdens de voorstelling op een immense achterwand geprojecteerd wordt. De twee heren wedijveren (uiteraard) om dezelfde dame. That’s it, qua verhaallijn. Om te huilen zo mager. Dat is toch zesjarigen ongeoorloofd onderschatten? Pas als we de flyer lezen, begrijpen we dat het verhaal over meer gaat. Of beter: zou moeten gaan. De drie arriveren blijkbaar in een stad die bewoond wordt door kinderen. Gaandeweg integreert het trio: ze worden wat minder wit en ze trachten de kinderen te domineren. Om te vermijden dat de stad vernietigd wordt, gaan de kinderen en de drie nieuwkomers op zoek naar een nieuwe taal die iedereen begrijpt en bouwen zo aan een stad waar iedereen elkaar respecteert. Triest dat we de flyer nodig hebben om dit te achterhalen.

In Babel wordt prachtig gezongen door de drie solisten (Jean Bermes, Denzil Delaere en Annelies Van Hijfte), ook spelmatig zetten zij hun beste beentje voor. Het kinderkoor speelt en zingt zich het hart uit het lijf en doet dat voortreffelijk goed. De muzikanten van I Solisti del Vento spelen Vloemans’ compositie met aanstekelijk plezier. En ze doen dat in een praktisch, doordacht decor dat bij momenten prachtig belicht wordt. Maar waartoe? Al die uiterlijke schoonheid, al die jolige dynamiek is zo bedroevend leeg. Doods, haast. Dit is jammerlijk jolig muziektheater.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe