Het gebeurde bijna ongemerkt, maar de Canadese Leslie Feist is de jongste jaren, ook bij ons, enorm populair geworden. Hoewel de zangeres uit Toronto het op haar nieuwe cd ‘Metals’ vertikt concessies te doen aan het grote publiek, treedt ze wèl iedere avond op voor uitverkochte zalen.
DA GIG: Leslie Feist in Koninklijk Circus, Brussel op 19/10.
IN EEN ZIN: Een sfeerrijk concert van een veelzijdige artieste, in het bezit van een warme stem, prima songs en een voortreffelijke band.
HOOGTEPUNTEN: ‘Graveyard’, ‘Intuition’, ‘Comfort Me’, ‘How Come You Never Go There’…
DIEPTEPUNT: een te groot woord voor ‘I Feel It All’, maar de glamrockverpakking van dit nummer veroorzaakte, na de vocale pracht van ‘Cicadas & Gulls’, voor een bedenkelijke stijlbreuk.
BESTE QUOTE: “Voor een zittend publiek spelen, vinden we niet zo leuk. Dus dachten we: wacht maar tot in Brussel. Daar staan de mensen tenminste recht en gaan we met zijn allen een feestje bouwen. Alleen besef ik nu pas dat we jullie uitsluitend met wiegeliedjes hebben bestookt.”
Van haar vorige platen, ‘Let It Die’ en ‘The Reminder’, werden samen 2,5 miljoen stuks verkocht en voor haar onvindbare debuut ‘Monarch’ uit 1999 worden dezer dagen heuse fortuinen neergeteld. Een verrassende carrièrewending voor Feist, die jarenlang gitaar speelde bij indierockers By Divine Right, samenwerkte met Broken Social Scene en Grizzly Bear en zowel te horen was aan de zijde van Jane Birkin als van Peaches. Haar songs werden intussen gecovered door James Blake en Bon Iver, al dankt ze haar huidige succes toch vooral aan bedrijven als Lacoste en Apple, die haar muziek in reclamespots gebruikten, en aan de filmmakers die haar een plekje gaven op de soundtracks van ‘500 Days of Summer’ en ‘The Accidental Husband’.
Feists uitstekende nieuwe cd ‘Metals’, die in Brussel ruim de helft van haar set inpalmde, is zeker niet haar toegankelijkste. Evidente hits staan er niet op, daarvoor is de muziek te gelaagd en zijn de arrangementen te verrassend. Maar het publiek van de chanteuse is inmiddels loyaal genoeg om haar te blijven volgen, zelf op plekken waar het pad wat moeilijker begaanbaar wordt.
Op het podium werd de folkrockartieste bijgestaan door een drummer, een toetsenman en de van Broken Social Scene bekende Charles Spearin op gitaar, bas en trompet. Al tijdens het eerste kwartier tekenden de twee krachtlijnen van het concert zich duidelijk af. Veel van de nummers, waaronder ‘Mushaboom’, werden gekenmerkt door een hoogst inventieve ritmische aanpak. ‘The Bad in Each Other’, dat steunde op een fijn countrybluesriffje, was zelfs voorzien van een primitieve, haast ritualistische beat.
Een ander belangrijk ingrediënt was de meerstemmige samenzang. Daartoe had Feist de drie dames van het Mountain Man, zeg maar het Amerikaanse ekwivalent van Laïs, uitgenodigd en die drukten voortdurend hun stempel op de muziek. Een enkele keer, met name in ‘A Commotion’, pakte dat verkeerd uit. De song, geïnspireerd door het vroege werk van Laurie Anderson, werd aangedreven door een prikkelend strijkersmotiefje (helaas uit een synth), maar ging ten onder aan een iets te schreeuwerig refrein.
In het wiegende ‘How Come You Never Go There’, met boeiende snaarverrichtingen van Spearin, het even sobere als afgekloven ‘Comfort me’ en het traag voortschuifelende, met trompet en gesamplede dierengeluiden versierde ‘Anti-Pioneer’, toonde Feist zich een geestesgenote van Joan as Policewoman. In de meer ingetogen, folky nummers -‘The Circle Married the Line’, ‘Get It Wrong Get It Right’ (met harmonica en een druppelende piano) en ‘Caught A Long Wind’ (waarin Spearin zijn gitaar met een strijkstok bewerkte) – meende je dan weer de jonge Joni Mitchell te horen. Maar Feists intimistische, elegante pop (zie ook ‘Graveyard’ en ‘So Sorry’) was persoonlijk en veelzijdig genoeg om op zijn eigen merites te worden beoordeeld. ‘My Moon My Man’, een stotterend orgeltje in de hoofdrol, klonk als vertraagde Motown en met een a capella gebrachte traditional uit de Appalachen, kregen de engelenstemmen van Mountain Man even vrij spel.
Tijdens de bissen zorgde Feist voor kippenvel met een magische solo-uitvoering van ‘Intuition’. Naar goede gewoonte nodigde de zangeres ook een verliefd stel op het podium uit om een dansje te wagen tijdens ‘Let It Die’, maar voor je tot drie kon tellen werd ze omringd door massa’s innig verstrengelde paartjes. Eerder had ze al een beroep gedaan op een vrijwilligster uit de zaal om haar introductie bij ‘Pine Moon’ in het Nederlands te vertalen. Het ging er dus gezellig aan toe, daar in het KC, waar Mountain Man met ‘1234’ het laatste woord kreeg. Geen kwaad woord over Bob Dylan die op hetzelfde moment in Antwerpen aantrad, maar dat we uiteindelijk kozen voor een iets Feistelijker alternatief, hebben we ons geen moment beklaagd. Prachtconcert.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Undiscovered First / A Commotion / How Come You Never Go There? / The Bad in Each Other / Anti-Pioneer / Mushaboom / Graveyard / The Circle Married the Line / So Sorry / Pine Moon / Caught A Long Wind / My Moon My Man / Comfort Me / Bright Morning Stars / Get It Wrong Get It Right // Intuition / Cicadas and Gulls / I Feel It All / Let It Die //1234.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier