Theater: Monty Python’s Spamalot, Music Hall

Crets meets John Cleese. Het werd geen verbroedering maar ‘Spamalot’ bewijst dat Music Hall ook durft te experimenteren.

‘Ik heb er niets van verwacht, dus vind ik het zeer goed meevallen’, hoorden we tijdens de pauze. Daar zijn we het helemaal mee eens. Regisseur Stany Crets houdt dit stuk, zwalpend tussen Monty Python-grappen en Vlaamse kolder, behoorlijk goed overeind. Met dank aan een vol overgave acterende en dansende (enfin, hyperkinetisch springende en breed grijnzende) cast.

Welkom in de Stadsschouwburcht

Afgelopen week ging in de ‘Stadsschouwburcht’ van Antwerpen Monty Python’s Spamalot ( * * * ), de nieuwste worp van Music Hall, in première. Een gedurfde worp, beaamt Geert Allaert, artistiek directeur van Vlaanderens grootste en meest ambitieuze musicalhuis:

Een musical die de draak wil steken met alle wetmatigheden van het genre moet net zorgen dat hij al die wetmatigheden zelf consequent toepast. En net daarom is Spamalot misschien wel de grootste uitdaging ooit van Musical van Vlaanderen.

Moedig is Allaert wel. Nu zijn vzw Musical van Vlaanderen subsidies ontvangt van de Vlaamse Gemeenschap creëert hij ruimte voor ‘experiment’ oftewel minder voor de hand liggende producties. Deze Monty Python’s Spamalot is een remake van het gelijknamige stuk dat in 2005 ‘The Best Musical Tony Award’ wegkaapte als hilarische musicalbewerking van de film Monty Python and the Holy Grail (1974). Eric Idle schreef het libretto en Idles kompaan John Du Prez componeerde de muziek. Idle kent u als een van de Britse komedianten die samen met Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Terry Jones en Michael Palin de legendarische televisieshow Monty Python and the Flying Circus verzon.

Music Hall kopieert het gehele concept en waagt zich daarmee op glad ijs. Want Monty Python willen ‘vervlaamsen’ is niet alleen risicovol. Dit stuk druist ook in tegen de (traditionele) verwachtingen van musicalminnend Vlaanderen.

Want Spamalot is allerminst een traditionele musical. In deze productie gaan koning Arthur en zijn olijke ridders op zoek naar de heilige graal. Die queeste – in een hoogst kitscherig decor waarmee te weinig gespeeld wordt – vormt vooral de aanleiding om hilarische ontmoetingen op touw te zetten die het musicalgenre smakelijk belachelijk maken. Dit uitgangspunt is mogelijk de reden waarom doorwinterde musicalacteurs als Koen Van Impe en Anne Van den Broeck net iets minder overtuigen. Koen Van Impe vertolkt koning Arthur maar vult die rol met net te weinig evenwicht tussen kolder en ernst in. Zijn groteske en gemaakt gekunstelde, ‘koninklijke’ spreektaal botst met zijn lichaamstaal die net iets te weinig grotesk is. Dit in tegenstelling tot Arthurs knechtje, een voortreffelijk zingende en acterende Nordin De Moor, die dankzij een meesterlijke mimiek een geslaagd evenwicht vindt tussen tragedie en komedie. Een uitgelezen voorbeeld is een scène die geldt als een vette knipoog naar Hector Malots verfilmde en tot musical bwerkte boek Alleen op de wereld.

Ook Ann Van den Broeck, een van Vlaanderens topstemmen op de musicalscène, heeft moeite met dat evenwicht. Ondanks enkele te dramatisch aangedikte uitschuivers, bijvoorbeeld in het lied Ik heb mijn rol wat overschat, blijft ze knap overeind en geloofwaardig als muze en Dame van het Meer.

Te strak korset?

De minder ervaren musicalsterren – zoals acteur Jonas van Geel (Caroline Gennez in het VTM-programma Tegen de sterren op), auteur en cabaretier Walter Baele (Elio di Rupo in Tegen de sterren op) en een verrassend sterk en gevat spelende Jan Van Looveren (de ‘Joeri’ van 2BE en JIM Mobile) – vinden dat evenwicht schijnbaar moeiteloos. Als de ridders van koning Arthur zorgen zij geregeld voor het (komische) vuur in de voorstelling.

Crets vermengt de Monty Python-ingrediënten met eigen, spitsvondige grappen waarin hij de Vlaamse mediasterren en Music Hall op de korrel neemt. De grappigste en meest inventieve scènes in deze productie zijn overigens deze waarin Crets zich loswrikt van Monty Python en zijn acteurs tot echte in de plaats van gespeelde zelfrelativering verleidt. Dat resulteert dan in sappige kwinkslagen naar de Belgische politici, Joop Van den Ende, BV’s en hun kapsones.

Crets is beslagen genoeg om gedegen weefwerk af te leveren. Toch doet dit ‘weefsel’ vooral uitkijken naar een koldermusical met enkel ‘Cretsgrappen’ die niet in een Monty Python- of ander voorgevormd ‘korset’ zijn vastgesnoerd.

Els Van Steenberghe

Spamalot, Music Hall. Gezien op 10 maart 2011. Meer info: www.musichall.be