Recensie: Domino – De zoektocht

Het nieuwe vtm-programma ‘Domino – De zoektocht’ leek veelbelovend maar tegen het einde van de eerste aflevering begonnen we onze interesse in de talentenjacht al te verliezen.

Domino – De zoektocht

Elke vrijdag, vtm **

Het is niet zo lang geleden, maar het lijkt een verleden, dat de eerste realitytalentenjachten op tv te zien waren. Toen leverden de selectieproeven waarin kandidaten genadeloos afgaan voor een jury of blijk geven van onvermoede talenten en de liveshows waarin de beste deelnemers het publiek van hun kunnen proberen te overtuigen nog frisse en aantrekkelijke tv op , met het eerste seizoen van Idool als beste voorbeeld. Ondertussen zijn de geplogenheden van het genre echter zulke clichés geworden, dat elke nieuwe talentenjacht weinig meer kan bieden dan variaties op dezelfde thema’s maar met andere deelnemers.

Het pleit voor de makers van Domino – de zoektocht, waarin een hoofdrolspeler wordt gezocht voor de Clouseau-musical die later op de planken moet komen, dat ze één uitgekauwd aspect alvast hebben geschrapt. Van de 800 mannen die zichzelf Sam – het hoofdpersonage uit de musical – zagen spelen, werd het gros voor de start van de opnames te licht bevonden en al terug huiswaarts gestuurd: enkel een 70-tal kandidaten die die eerste selectie hadden overleefd, mochten voor de camera de professionele jury tonen dat de Koen Wauters in hen naar buiten mocht komen zonder dat dat gevaar voor de volksgezondheid op zou leveren.

Desondanks viel er in de eerste aflevering toch te lachen, aangezien de deelnemers vreemd genoeg eerst voor een jury bestaande uit ‘het kruim van de Vlaamse acteerwereld’ – Veerle Dobbelaere en Stany Crets, als u het zich zou afvragen – moesten bewijzen dat ze de rol wel geloofwaardig zouden kunnen neerzetten. Bij de paar Vlaamse musicals die we hebben gezien, leek acteertalent toch geen prioriteit te zijn geweest tijdens de productie, en zaten de spelers vooral in met de mensen op de achterste rijen, die elke expressie zeker moesten kunnen zien. Hier werden kandidaten voor wie acteren gelijk stond met zoveel mogelijk je wenkbrauwen laten bewegen echter meteen afgeserveerd, zonder dat ze ook maar één noot hadden mogen zingen.

Na de zangproeven, waar we vooral uit onthouden dat er blijkbaar mensen zijn die altijd hebben gedacht dat Anne eigenlijk Hanne heet, mochten de twaalf besten uit handen van ’topregisseur’ Frank Van Laecke het scenario voor de musical ontvangen. Daarna kregen ze één ticket richting Swentibold, het Nederlandse plekje dat we allemaal kennen uit de song van Clouseau en dat ook echt bestaat. Dit ‘in tegenstelling tot Luilekkerland’, zoals de commentaarstem ten behoeve van de kijkers thuis even verduidelijkte. In Swentibold worden de twaalf overblijvers in de volgende weken klaargestoomd voor de liveshows, waar ze van ‘Allemaal Sam’ teruggebracht worden tot één overwinnaar.

Domino – de zoektocht was niet slecht, maar tegen het einde van de eerste aflevering begon onze interesse in de wedstrijd en haar winnaar al danig af te nemen. Zeker toen duidelijk werd dat sommige typetjes die we de afgelopen jaren veel te vaak de revue hebben zien passeren – de arrogante kandidaat die over lijken gaat, de getalenteerde maar schuchtere zanger die uit zijn schulp moet komen… – ook hier weer aanwezig waren. Maar goed, dat kan ook aan ons liggen: we moeten toegeven dat we in heel ons leven om dit soort talentenjachten nooit veel hebben gegeven, dus ook niet om Domino, Domino of zo.

Stefaan Werbrouck

Wat vond u van Domino – de zoektocht? Laat het weten!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content