‘Bruxelles, elle est belle’

Arno is én chanteur de charme én bathroom singer. Op Brussld, zijn nieuwste langspeler, is dat niet anders.

Arno ** BRUSSLD

Rock

Naïve

Manneke Pis. Hondendrollen. Hangjongeren met Kalasjnikovs.
Het moeten zowat de enige clichés over Brussel zijn die níét worden opgevoerd in Brussels, de nieuwe single van Arno over – jawel – Brussel. Wél leren we uit ’s mans liefdesverklaring aan onze hoofdstad dat ze deel uitmaakt van ‘un petit pays avec un grand esprit’, dat er ‘Flamands’ en ‘Wallons’ rondlopen en dat er al eens ‘sprouts’ op het menu staan. ‘Bruxelles, elle est belle’ besluit Arno. En ook nog: ‘Vive les moules!’

Nou. Vijf tracks verder op zijn nieuwe plaat: Pop Star. Een nummer over – welja – het popsterrendom. En over dansen, als we het tenminste goed begrepen hebben. ‘I feel the tango, I feel the rumba, I feel the foxtrot, I feel the chacha, I feel the mambo, I feel the samba.’ En ook nog: ‘On danse le java, let’s do the salsa.’
Nounou.

Arno, jaargang 61: heeft de leeftijd ongenadig toegeslagen of lijdt le plus beau gewoon aan acute tekstuele bloedarmoede? Niets van dat alles: Arno balanceert al zijn hele leven tussen scherts en ernst, tussen diepgang en dwaasheid, tussen silly en serious. Arno is én chanteur de charme én bathroom singer. Op Brussld, zijn nieuwste langspeler, is dat niet anders. Naast wandelende kluchten en kolderieke plaisanterieën als Brussels en Pop Star staan ook mooie, oprechte en waarachtige nummers.

Neem alleen al Quelqu’un A Touché Ma Femme, een bespiegeling over de klappen die vrouwen op de laagste echelons van onze maatschappij zowel letterlijk als figuurlijk te incasseren krijgen. Toepasselijk overigens dat het nummer ook muzikaal in een beduusde sfeer baadt. Eveneens mooi zijn de pianoballade Ginger Red – over een Venetiaans blonde allumeuse – en de oneigenlijke walsjes Mademoiselle en Elle Pense Quand Elle Danse.

Veel pianosongs dus op deze veeleer ingetogen plaat, maar af en toe mag toetsenist en compagnon de route Serge Feys met zijn klavier ook een brok wervelende grooverock over Arno afroepen. En zo geheel en al ontketend is die misschien wel op zijn best. Hoor hoe hij weemoedig gromt in Black Dog Day, een stompende stadsblues die ternauwernood wordt weggblazen door een vrouwenkoortje. Of hoe hij in God Save The Kiss gospel en Arabische invloeden volop tegen elkaar laat botsen. Of hoe Ça Monte slechts gaandeweg zijn ware onderwerp prijsgeeft: zijn sissoyen, of wat had u gedacht?

Tiens, misschien was die ‘Vive les moules!’ toch niet zo betekenisloos als wij aanvankelijk dachten.

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content