The Place beyond the Pines: Misdaad en straf

In ‘The Place beyond the Pines’ – met Ryan Gosling, Bradley Cooper, Eva Mendes – gaat Derek Cianfrance de noodlottige misdaadtoer op, maar de buildup is sterker dan de payoff.

The Place beyond the Pines *** Derek Cianfrance met Ryan Gosling, Bradley Cooper, Eva Mendes, Ray Liotta, Rose Byrne

Twee jaar geleden scoorde Derek Cianfrance een meer dan terechte independenthit met de tedere, neorealistische break-upromance Blue Valentine. Alleen vroegen velen zich af, eens de tranen waren opgedroogd, of dat nu aan het regie- en schrijftalent van Cianfrance lag of aan de ontwapenende vertolkingen van hoofdrolspelers Ryan Gosling en Michelle Williams.

Hetzelfde dubbelzinnige gevoel besluipt je na zijn tweede langspeler The Place beyond the Pines, waarin Cianfrance de misdaadtoer opgaat en uitpakt met een fatalistisch drieluik over familie, schuld en boete, dat zich ergens tussen James Gray en Guillermo Arriaga situeert. Om een cliché meer of minder zit hij namelijk ook nu niet verlegen, en toonvast is de film al evenmin.

Nochtans opent Cianfrance zijn sophomore project met een geweldig trackingshot, die begint op de stoere rug van Ryan Gosling – jawel, dames! – en eindigt in de stalen kooi waar hij beroepshalve rondjes draait met de motor. De zilveren ridder uit Drive (2011) blijkt zijn bolide te hebben ingeruild voor een stuntmotor maar ook op twee wielen stuift hij furieus over het criminele pad. Sinds hij te horen kreeg dat hij een van zijn onenightstands (Eva Mendes) met jong heeft geschopt, heeft Luke – zo heet Goslings met tattoos bezette white thrash-personage – immers een gezin te onderhouden. En dus besluit hij om met zijn kermisjob te kappen en banken te overvallen.

Zoals het een zichzelf respecterend noodlotsdrama betaamt, loopt dat laatste uiteraard niet goed af. Wanneer Luke het pad kruist van de jonge flik Avery (Bradley Cooper) muteert de criminelemilieuschets tot familiale flikkenthriller, met Cooper als antiheld van dienst. In het derde en meest geforceerde deel wordt de focus gericht op de botsing tussen de zonen van Luke en Avery, restproducten van hun vaders dubieuze daden.

Met zijn kruisende verhalen, generaties, genreformats en stijlkeuzes is een gebrek aan ambitie – dit triptiek klokt af op 140 minuten – wel het laatste wat je Cianfrance kunt aanwrijven. Alleen worden niet alle verwachtingen ingelost, terwijl het tot Griekse proporties gepimpte melodrama de existentiële suspense dreigt te overwoekeren. Bovendien komt de film nooit tot een echte climax aangezien Cianfrance enkel de crisismomenten van zijn personages toont en hen dus te weinig tijd en ruimte gunt om dramatisch te stollen.

Schrik dus niet op wanneer de film eindigt met een zucht in plaats van een knal, om T.S. Eliot te parafraseren. Maar desondanks blijft het openingsluik met Gosling beslist de moeite waard. Niet alleen is het rijk aan sfeer en detail, dankzij zijn dardenniaanse camerawerk; het maakt ook clever gebruik van Goslings zorgvuldig gecultiveerde machomythologie, alsof je in een groezelige redneckvariant op Drive bent beland.

Drie films – een uitstekende, een degelijke en een slappe – voor de prijs van één dus. Doe er uw voordeel mee.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content