De Gentse Minard liep aardig vol voor het eerste van twee Belgische concerten van Great Lake Swimmers. Het Canadese gezelschap bewees dat je niet per se lawaai hoeft te maken om het publiek op sleeptouw te nemen. Verstilde eenvoud en elegante harmonieën kunnen soms al volstaan.
DA GIG: Great Lake Swimmers in Minardschouwburg, Gent op 4/5.
IN EEN ZIN: Dekker verscheen met een afgekalfde groep op het podium en dat leidde tot een sobere, intimistische sound die de songs als gegoten zat.
HOOGTEPUNTEN: ‘Moving Pictures Silent Films’, ‘Your Rocky Spine’, ‘Zero In The City’, ‘Don’t Leave Me Hanging’, ‘The Great Exhale’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Tony Dekker: “In Canada beschikken we over grote stukken wildernis, die nog niet eens een naam hebben gekregen. En als artiesten willen we niets liever dan die ruimten met schoonheid vullen.”
Great Lake Swimmers is officieel een groep, maar eigenlijk draait het toch allemaal om de mistroostige stem en de introverte liedjes van spilfiguur Tony Dekker. Zijn werk, waarin het accent doorgaans ligt op een akoestisch instrumentarium, sluit aan bij de meest bucolische platen van Neil Young, Sufjan Stevens en Red House Painters. Het is even breekbare als contemplatieve folkrock, voorzien van teksten waarin ecologische thema’s de rode draad vormen. Dekker mag tegenwoordig dan al in een grootstad als Toronto wonen, alles in hem smacht naar the Great Wide Open. Het is daar dat hij de creatieve zuurstof opdoet die tot dusver al zes prima langspelers heeft opgeleverd.
Tony Dekker heeft een hekel aan steriele opnamestudio’s. Om die reden nam hij in het verleden al op in bossen en weilanden, temidden van de sjirpende krekels, maar ook in oude graansilo, een kasteel, een verlaten metrostation of een grot, allemaal plekken waar hij de voor handen zijnde natuurlijke reverb ten volle kon benutten. Het vorig jaar verschenen ‘A Forest of Arms’ was helaas niet de beste plaat uit het oeuvre van Great Lake Swimmers. Het sierde Tony Dekker wel dat hij zich niet altijd op dezelfde muzikale formules wilde beroepen, maar zijn pogingen om de tempo’s op te drijven en wat uitbundiger uit de hoek te komen, deden zo geforceerd aan dat hij dreigde te vervreemden van waar hij écht goed in is.
Oude vrienden
Het was dan ook goed nieuws dat de Swimmers momenteel in een afgekalfde versie door Europa trekken. Geen spoor van een drummer of violiste dit keer: Dekker, die zelf de akoestische gitaar en harmonica voor zijn rekening nam, werd in Gent enkel bijgestaan door Bret Higgins op contrabas en oude getrouwe Erik Arnesen op elektrische gitaar. Dat leidde tot een sobere, intimistische sound die nooit al te Spartaans aandeed. Beide heren toonden zich namelijk ook bedreven op mandoline, keyboards, banjo en harmonium, zodat de muziek van voldoende kleur en reliëf werd voorzien om boeiend te blijven.
Dat het concert méér was dan een promo-oefening, bleek uit het feit dat slechts drie van de negentien songs op de setlist afkomstig waren uit de jongste cd. Great Lake Swimmers groeven voor de gelegenheid diep in hun repertoire, verrasten met liedjes die je, ten onrechte, al bijna vergeten was, maar die je nu verwelkomde als oude vrienden. Het trio putte veelvuldig uit oudere platen als ‘Ongiara’ en ‘Lost Channels’ en met zijn organische sound dompelde het de toeschouwers onder in contemplatieve sferen.
Tony Dekker schrijft ingetogen, bespiegelende songs die altijd van fraaie melodieën zijn voorzien en waarin, zoals in ‘There’s A Light’, liefde, natuur en mystiek nauwgezet met elkaar zijn verweven. Ook ‘River’s Edge’ en ‘Your Rocky Spine’ waren odes aan de helende kracht van het buitenleven. Tristesse, weemoed en verlangen stonden centraal in ‘Don’t Leave Me Hanging’ en ‘Where In The World Are You’, terwijl ‘I Was A Wayward Pastel Bay’ zowaar werd verteld vanuit het standpunt van een… paard.
Spookachtig
Tussen de afgemeten folkrock van ‘The Great Exhale’ of ‘Pulling On The Line’ en publieksfavoriet ‘Still’ door, plukte Tony Dekker met ‘Somewhere Near Thunder Bay’ ook een nummer uit zijn drie jaar oude solowerkstuk ‘Prayer of the Woods’ en kwam hij op de proppen met de titelsong uit de onlangs verschenen digitale ep ‘Swimming Away’.
Af en toe draaide Arnesen de volumeknop wat verder open, zodat ‘Zero In The City’ en het spookachtige ‘Put There By The Land’ al bij al vrij gespierd voor de dag kwamen. Tijdens de bissen serveerden Great Lake Swimmers een bloedmooie versie van ‘Moving Pictures Silent Films’. Daarbij kregen ze assistentie van Mary Lattimore, de Amerikaanse harpiste die eerder op de avond het voorprogramma had verzorgd.
Dat noemen we nog eens in schoonheid eindigen, al kon er, dank zij de warme respons van het publiek, nog een laatste extraatje af: het van PJ Harvey geleende ‘The Desperate Kingdom of Love’. Voor hij afscheid nam vertelde Dekker nog eens hoe vereerd hij was omdat hij in een prachtig theater als de Minard mocht spelen. Maar het genoegen was duidelijk wederzijds. Wie met een gewonde ziel naar Gent was afgezakt, ging met de nodige balsem weer naar huis. En zo fungeerden Great Lake Swimmers op het podium ook een beetje als Artsen zonder Grenzen.
DE SETLIST: Backstage With The Modern Dancers / New Light / Don’t Leave Me Hanging / I Was A Wayward Pastel Bay / Stealing Tomorrow / There Is A Light / The Great Exhale / Where In The World Are You / Still / Your Rocky Spine / Swimming Away / Somewhere Near Thunder Bay / River’s Edge / Zero In The City / Pulling On A Line / Put There By The Land // Changing Colours / Moving Pictures Silent Films // The Desperate Kingdom of Love.
Great Lake Swimmers zijn vanavond nog te zien in de Antwerpse Roma.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier