‘Lang geleden, niet?’ zei Selah Sue bij de aanvang van haar pasage op Cactus. ‘Maar ik heb intussen niet stilgezeten. Ik heb veel nieuwe nummers geschreven en daarvan wil ik er vanavond enkele op jullie uitproberen’. De zangeres hield woord, zonder daarbij echter haar hits te vergeten.
PLUS
Selah Sue kreeg de voorbije jaren waarderende schouderklopjes van Cee-Lo Green en Zijne Paarsheid, werd met prestigieuze prijzen overladen, veroverde een flink stuk van het Europese continent en beproefde haar geluk in de VS. En toch is ze nog altijd maar 25. De jongste maanden hield de zangeres uit Leefdaal zich een beetje ‘low profile’, omdat ze in alle rust wilde sleutelen aan de opvolger van haar succesrijke debuut-cd.
In Brugge verscheen ze opvallend ontspannen en goedlachs op het podium en begon ze meteen solo en akoestisch met het nieuwe ‘Aways Home’, gevolgd door het al even sobere ‘Mommy’. Vanaf ‘Famous’ kreeg Selah Sue ruggensteun van haar band die de songs soepel maar functioneel inkleurde. Tijdens ‘Black Part Love’ sloeg de zangeres aan het rappen en ook in ‘This World’ kwamen haar muzikale invloeden -soul, r&b, reggae, dancehall, pop- manifest aan de oppervlakte.
Met nieuw werk zoals ‘Stand Back’ en veerkrachtige nummers die vermoedelijk ‘I’m Alone Without You’ en ‘I Will Go For More’ zullen heten, gaf de zangeres aan dat ze de nabije toekomst met vertrouwen tegemoet mag zien. Maar het publiek was toch vooral verguld met de herkenningspunten in de set: het sobere ‘Fyah Fyah’, het naar Stax-soul verwijzende ‘Please’, tot heupwiegen aanzettende nummers als ‘Crazy Vibes’ of ‘Crazy Sufferin Style’. En uiteraard: Selahs lijflied en visitekaartje ‘Raggamuffin’.
Na de feestelijke, energieke set van Arsenal bewees ook Selah Sue dat de Belgische artiesten op Cactus geenszins voor de buitenlandse hoeven onder te doen en dat ze tot de belangrijkste pubiekstrekkers op het festival behoren. Terwijl Jamie Woon backstage zat te knarsetanden, toonde
Selah Sue zich alvast een méér dan waardige afsluiter van dag één.
MIN
We hebben het al eerder over Selah Sues vocale tics en haar ietwat geforceerde hang naar het patois van Jamaïcaanse rasta’s gehad. Maar in Brugge hadden we toch de indruk dat de zangeres meer en meer zichzelf wordt en dat ze in de voorbije jaren als artieste een serieus rijpingsproces heeft doorgemaakt. Die min van weleer is dus hard op weg een plus te worden.
HOOGTEPUNTEN: ‘Black Part Love’, ‘Fyah Fyah’, ‘Please’, ‘Raggamufin’, ‘Crazy Sufferin Style’…
QUOTE
“Zoveel volk hier, en toch zo intiem. Wow.”
Dirk Steenhaut
