‘Yvonne, Prinses van Bourgondië’: stuiptrekken in de kroonzaal

Onze aha-erlebnis van 2016: er zijn blijkbaar nog koningshuizen waar de gemiddelde activiteit iets pittiger is dan lintjes doorknippen en verveeld met de ogen rollen. Eenentachtig jaar nadat Yvonne, Prinses van Bourgondië het levenslicht zag bij de Poolse schrijver Witold Gombrowicz, brengt het jonge theatergezelschap Tibaldus nu het schrijnende verhaal van de weinig spraakzame – des te meer spraakmakende – jonge vrouw die als uit de hand gelopen grap koningin dreigt te worden.

Love at first sight is altijd een beetje sterven. Worden de gevormde hoge verwachtingen ingelost? Ben je na verloop van tijd nog steeds even gecharmeerd? Is de liefde sterk genoeg om kleine ergernissen te verhullen? Sterven wordt het nog meer wanneer je door een slechte metroverbinding al zwetend en bijna te laat aankomt op je afspraakje met Yvonne, Prinses van Bourgondië in de kroonzaal van de Bourlaschouwburg.

Tribunes op het podium bakenen als muren het speelveld af. In het midden van de arena wordt op een diascherm een dialoog afgespeeld tussen een cipier en zijn gevangene. Was deze minimalistische openingsscène een voorbode van wat zich later op de bühne zou afspelen, zouden we hier vanzelfsprekend een uitgebreide beschrijving neerpennen. Maar dat was het niet. Tibaldus, het jonge theatergezelschap van Timeau De Keyser, Hans Mortelmans en Simon De Winne, wil duidelijk koste wat kost tonen wat het in zijn mars heeft, en gooit daarbij alle middelen in de strijd. Jong, fris theater is hun handelsmerk, en dat zal het publiek geweten hebben.

Simon De Winne zet als kamerheer met een klok van een stem het stuk écht in. Yvonne, Prinses van Bourgondië vertelt het trieste verhaal van een jonge vrouw genaamd – hoe kan het ook anders? – Yvonne. Haar pad kruist met dat van de jonge Prins Philip. Hij: knap, monter en luid. Zij het complete tegenovergestelde: een mormel, een slons, een loeder. En bovendien ijzig stil. Bij wijze van grap en zichzelf wijsmakend dat het een mooie daad is, vraagt hij haar ten huwelijk, tot grote ontzetting binnen de kasteelmuren. Bovendien leidt Yvonnes aanwezigheid tot het onthullen van verborgen verledens en onvolmaaktheden in het paleis van koning Ignatius.

Er zit talent bij Tibaldus. Ontdaan van alle klassieke theatervormen kiest de groep voor een leeg speelvlak. Impulsen zijn er echter genoeg: met een beweeglijk staaltje theater dat baadt in absurdisme heeft het theatergezelschap het gemunt op uw raarste gedachtes en diepst liggende lachspieren. Hoewel het stuk at first sight goed lijkt te balanceren, verliest Yvonne, Prinses van Bourgondië toch voortdurend haar evenwicht tussen net niet te veel en trop. Al stuiptrekkend en over de vloer kruipend zet David Van Dijcke een voortreffelijke absurde Yvonne neer, maar door de bizarre tekst en de geplande overacting van zijn medespelers is het voor het publiek na een tijdje naar adem happen. Het is moeilijk volgen als de gids zelf de weg niet goed lijkt te kennen.

Van afspraakjes kom je wel vaker van een kale reis thuis, maar zo voelt het niet bij Yvonne. Zij is als de vriendin, die – mits enkele aanpassingen – het weleens tot uw lief zou kunnen schoppen. Hoewel we leerden dat liefde op het eerste gezicht altijd een beetje sterven is en niet altijd sterk genoeg om kleine ergernissen te verhullen, leerden we ook dat er artistiek potentieel in Vlaams Bourgondië huist.

En dat het openbaar vervoer niet te vertrouwen is. Vooral niet op zondag.

Jorik Leemans