Wim Vandekeybus spot en speelt met de zwaartekracht in ‘Mockumentary of a Contemporary Saviour’

© Danny Willems
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Een frêle danseres die een boomlange, gespierde kerel draagt. Of diezelfde boomlange kerel die de frêle danseres én de omvangrijke collega draagt. Het kan allemaal in de postapocalyptische wereld die regisseur Wim Vandekeybus bouwt in ‘Mockumentary of a Contemporary Saviour’.

The Play = Mockumentary of a Contemporary Saviour

Gezelschap = Ultima Vez

In een zin = Een intrigerende trip op die soms wat sleept door de iets te zwakke redenaarskunsten van sommige performers. Maar het is ook een trip die imponeert dankzij de ijzersterke duetten, de knappe scenografie en de spannende, originele manier waarop Vandekeybus het zo heikele en actuele onderwerp dat ‘religie’ geworden is op de scène gooit.

Hoogtepunt = Het beeld van het frêle danseresje dat rustig een beer van een man draagt.

Meer info: www.ultimavez.com

‘Wow’, dat is het woord waar danser en choreograaf Wim Vandekeybus dolgraag op jaagt wanneer hij zijn choreografieën aan de wereld toont. En ook dit keer oogst hij veel bewonderende blikken. Al lokt zijn Mockumentary of a Contemporary Saviour ook wat gefrons uit. Dat heeft te maken met een ander trekje van de choreograaf: de man houdt er niet van zichzelf te herhalen en trekt telkens resoluut de kaart van de uitdaging.

De uitdaging was dit keer een dans/muziektheaterstuk te maken dat qua sfeer en verhaal kon wedijveren met echte sciencefiction. De plot die Vandekeybus samen met auteur Bart Meuleman uitwerkte, doet de SF-fan wellicht watertanden én is ook nog eens brandend actueel: de voorstelling start na de zogeheten apocalyps. Slechts een handjevol mensen hebben de ellende overleefd.. Zij vallen (nogal letterlijk) de plek binnen waar de hemel (ook nogal letterlijk) op hun hoofd dreigt te vallen. Pittig detail: de god die over hen waakt, heeft hen onsterfelijk gemaakt… Die plek waar ze voor eeuwig in terechtgekomen zijn, lijkt een soort cirkelvormige gebedsruimte te zijn. Of een baarmoeder. (‘Slaapplekken’ voor de personages, aan de rand van het speelvlak, doen aan als kleine, oplichtende ‘baarmoeders’.) In die ruimte hokken de personages samen van danseres Anabel Lopez, danseres Maria Kolegova, de Aziatische Wushu-krijgster Yun Liu, de Britse acteur Daniël Copeland, de blinde performer Saïd Gharbi, de Afro-Amerikaanse acteur Jason Quarles en de danser/circuskunstenaar Flavio d’Andrea.

De zeven performers injecteerden hun eigen herinneringen en ervaringen in hun personage. Met die autobiografische verhalen schermen ze. Hun verhalen zijn hun wapens, hun overlevingsmiddelen. Daar zit de angel van de voorstelling: Copeland is een werkelijk – letterlijk en figuurlijk – imposant acteur die de tekstscènes draagt. Maar niet elke performer heeft de stem en het charisma van een acteur. Dat wringt soms. De meeste performers imponeren vooral als Vandekeybus hen stuiterend over de scène jaagt of hen laat duelleren zonder woorden maar met bewegingen. Want zo onwennig sommigen zijn met hun stem, zo vinnig en intrigerend aanwezig zijn ze al dansend.

Vandekeybus grijpt in deze voorstelling overigens minder vaak terug naar snelheid. De man laat zijn dansers dolgraag over de scène draven als bronstige hengsten. Hier doet hij dat niet. Door het hele verhaal te situeren in een cirkelvormige kamer, verplicht hij zichzelf ook tot een choreografie die niet zozeer explosief is maar veeleer implosief. En reken maar dat dit parels van scènes oplevert. De geweldige rondedans met de blinde Gharbi tollend tussen de andere performers in, bijvoorbeeld. De setting dwingt Vandekeybus ook tot fijner, intiemer werk. Zoals het verbluffende duet tussen de tengere Yun Liu en de krachtige d’ Andrea. Daar spot Vandekeybus zowat met de zwaartekracht. Ook het aangrijpende gesprek (waarbij zowel woorden als bewegingen een rol spelen) tussen Copeland en Kolegova is prachtig. Of de gehuilde/zelfkwellende monoloog van Anabel Lopez.

In Mockumentary of a Contemporary Saviour tilt Vandekeybus zichzelf nog maar eens naar een ander ‘gamelevel’. Een SF-level, dit keer. Dat levert een intrigerende trip op die soms een beetje sleept door de iets te zwakke redenaarskunsten van sommige performers. Maar de trip imponeert ook dankzij de ijzersterke duetten, de knappe scenografie en de spannende, originele manier waarop Vandekeybus het zo heikele en actuele onderwerp dat ‘religie’ geworden is op de scène gooit. Wow.

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content