‘We Take It From Here’ knuffelt het knaagdier in uw buik

© Dim Balsem
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Dat ‘knaagdier in uw buik’ is het schuldgevoel waar we allemaal wel eens mee kampen. ‘Tijd voor toneel over dat gevoel!’, dachten Michiel Bakker, Carole van Ditzhuyzen, Stan Vreeken en Rebekka de Wit. Ze doken hun herinneringen in en stallen die netjes en quasi nonchalant uit op de scène.

The Play = We Take It From Here

Gezelschap = De Nwe Tijd en Tijdelijke Samenscholing

In een zin = Een verdienstelijke, geestige en soms ontroerende maar niet helemaal geslaagde poging om te vertellen, te dansen en te zingen met een knaagdier in je buik. Sorry.

Hoogtepunt = De scène waarin de Wit vertelt over haar Amerikareis en haar deelname aan een Bijbelstudiebijeenkomst.

Quote = ‘Soms vraag ik me af waar het begonnen is

Schuld, bedoel ik

Misschien bij een toevallig iemand

Die heel veel van iemand anders hield en zei dat hij voor altijd –

Maar dat dan niet deed

En vanaf toen een knaagdier in zijn buik voelde waarvan hij maar niet kon bevallen’

Meer info: www.denwetijd.be

Tijdens de opvoering van We Take It From Here die ik bijwoon, worstelt een van de toeschouwers met een kikker in de keel. Steeds meer blikken glijden van de sobere scène – waar Michiel Bakker, Carole van Ditzhuyzen, Stan Vreeken en Rebekka de Wit elk op een stoel naast elkaar zitten – naar de dame. Ook mijn blik dwaalt af. Sorry. En terwijl ik zie hoe de hoestende dame de tribune verlaat, merk ik hoe achter me een toeschouwer languit op de tribune ligt (de voorstelling is niet uitverkocht, dus er is plek genoeg voor iedereen). Het gezicht naar de scène gekeerd, met gesloten ogen. Sorry.

Als de performers dit gezien hebben, dan voelden ze tijdens hun voorstelling over schuldgevoelens ongetwijfeld een beetje schuldgevoel in hun buik knagen. Want het was hun ‘schuld’ dat ze de aandacht van deze toeschouwer niet konden vasthouden. Sorry. Echt gemakkelijk hebben ze het zichzelf niet gemaakt. Ze staan niet glorieus wapperend met handen en voeten op de scène, ook hun ogen glanzen niet extatisch – ze turen eerder, of ze kijken weg – en ze vertellen geen coherent of spannend verhaal. Ze staan, kijken, spreken en wandelen over de scène met een knaagdier in de buik, Dat knaagdier kent iedereen als ‘het schuldgevoel’. De vier spelen de voorstelling met een schuldbewuste blik en elk draagt een donkerblauwe overall. Wat schuld dragen, is zware arbeid. En ze zeggen voortdurend sorry tussen de verschillende verhalen door of als de een de ander onderbreekt.

Welke verhalen worden verteld? Verhalen die antwoorden op Peter Handkes Selbstbezichtigung (1966), een stuk waarin Handke beweert dat kennis van goed en kwaad niet meer via appels uit de Tuin van Eden komt, maar door taal. De vier performers antwoorden met mooie, persoonlijke verhalen. Ze tonen als het ware ‘hun knaagdier’ aan ons en vertellen over de eerste keer dat ze een schuldgevoel voelden: te wild spelend met een broertje, in de tuin tijdens een barbecue, tijdens een gesprek met een racistische leerkracht, net na de dood van een geliefde. Sorry. De vertelde scènes worden afgewisseld met songs van singer-songwriter Stan Vreeken die via die liedjes een verhaal vertelt over het schuldgevoel van een nieuwsgierige indiaan.

Rebekka de Wit, naast theatermaker ook een erg getalenteerd auteur die in 2015 verraste met haar prozadebuut We komen nog een wonder tekort, hield de pen vast en vormt ook het boegbeeld op de scène. Ze zit in het midden en heeft als enige een geschminkte ’tijgersnoet’. Waarom? Dat geestig weetje wordt tijdens de voorstelling verklapt.

De kracht van deze voorstelling – prachtige, persoonlijke verhalen over omgaan met schuldgevoel – is echter ook haar zwakte. Sorry.

De kracht van deze voorstelling – het delen van prachtige, persoonlijke en troostende verhalen over omgaan met schuldgevoel – is echter ook haar zwakte. Sorry. De makers zetten volop in op het zo sec en haast onbewogen mogelijk vertellen van anekdotes over hun ervaringen met het knaagdier in hun buik. Dat zorgt voor een intimiteit die je, zelfs tot lang na de voorstelling, aan het denken zet over jouw ‘knaagdier in de buik’. Maar, die intimiteit zorgt ook voor een ‘wiegelsfeertje’. Sorry. Je wiegt op de zachte muziek, je laat je wiegen door de prettige vertelstemmen van de acteurs. Het deint maar door, zo lijkt het. Er wordt zo subtiel gespeeld, dat geestigheden, knipogen, betekenisvolle blikken en gebaren amper opvallen. Sorry. We Take It From Here blijft daardoor een wat tam geënsceneerde verzameling secuur verwoorde verhalen – opgeblonken met guitige schmink en vrolijk gekleurde espadrilles -, bij elkaar geschoven zoals ook de stoelen in het decor bij elkaar werden geschoven, simpel: op een rijtje.

De toeschouwer achter me gaf stil aan dat dit slaapverwekkend werkte. Dat zegt meer over die toeschouwer dan over deze productie. Want de verhalen zijn te mooi verwoord en te prikkelend om ze als saai of slaapverwekkend weg te zetten. Maar zo rijk de inhoud is, zo vlak doet de vorm aan. Om van die sterke teksten theater te maken dat blijft intrigeren, is er iets meer nodig dan dit zo intieme, van schuldgevoel en bedachtzaamheid doordrenkte spel. Het maakt We Take It From Here tot een verdienstelijke, geestige en soms ontroerende maar niet helemaal geslaagde poging om te vertellen, te dansen en te zingen met een knaagdier in je buik. Sorry.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

We Take It From Here – Trailer from Productiehuis Rotterdam on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content