Daniel Linehan daagt zichzelf en zijn dansers uit om niet alleen lijf en leden maar ook de tong net niet in een knoop te dansen. Dbddbb klinkt absurd, oogt louter danstechnisch maar wordt gaandeweg tóch een hartverwarmend en zelfs wereld verbeterend statement.
The Play = dbddbb
Gezelschap = Daniel Linehan
In een zin = Dbddbb klinkt absurd, oogt louter danstechnisch volmaakt maar wordt gaandeweg tóch een hartverwarmend en zelfs wereld verbeterend statement.
Hoogtepunt = De vijf dansers komen aan de rand van het podium staan en geven elk tegelijkertijd – zichzelf stoer begeleidend met verbale nonsens – een solonummer waarbij ze zich bedienen van de weidse machobewegingen. Grappig hoe ze zo die pittige bewegingen wegzetten als ‘schattige pogingen om pittig te zijn’.
Meer info: www.caravanproduction.be
Hooverphonic doet het dezer dagen met Badaboum, Daniel Linehan met dbddbbb De liefde voor onomatopeeën neemt anno 2016 een vliegende vlucht. En neen, die nonsenswoorden worden niet uit de lade gelicht om de betekenisloosheid te vieren. Integendeel. Hooverphonic waarschuwt voor de wegwerpliefde van loverboys, Daniel Linehan viert de samenhorigheid.
Al duurt het een héle tijd voor je dat enigszins beseft. De vijf dansers (Marcus Baldemar, Anneleen Keppens, Liz Kinoshita, Daniel Linehan, Víctor Pérez Armero) komen als bont uitgedoste marionetten de scène op. Hun kostuums visualiseren de choreografie: je kunt niet steeds zeggen waar de broek eindigt en het T-shirtje begint. Net zoals verschillende kledingstukken op een strakke, smaakvolle manier in elkaar lijken over te gaan. Zo gaat het ook in de choreografie. Dat blijkt de enige basisregel te zijn die Linehan zichzelf en zijn dansers oplegde: uit elke stap moet een nieuwe stap vloeien. Tot de energie op is. Dan zetten hun stemmen de stappen voort. De stemmen én het ingenieuze decor.
Dat decor is een enorme, hangende installatie van 88888 en is geïnspireerd op een windorgel. De installatie hangt diagonaal over de ganse scène. Aan een metalen raster bengelen metalen buizen van verschillende lengte. En ook hier weer: van zodra die buizen door de dansers aangetikt wordt, ontstaat uit de ene beweging de volgende en uit het ene geluid het volgende.
Deze creatie zit verbazingwekkend vernuftig in elkaar en je kijkt gefascineerd toe hoe de performers dadaïstische poëzie declameren – met klare, heldere stem – en tegelijkertijd een strak patroon van vrij hoekige bewegingen lijken te dansen. Je kijkt toe. Je ziet knappe formaties die lijken te verwijzen naar feestjes, rituelen, kinderspelletjes, … Maar je voelt zo weinig.
Tot het oogcontact tussen de performers je begint op te vallen. En je merkt dat de bewegingspatronen van de dansers indrukwekkend in elkaar ‘ritsen’. Ineens ontpopt de ogenschijnlijke nietszeggendheid van dbddbb zich tot een niet te miskennen statement. Linehan toont hoe nonsens geen nonsens meer wordt als iedereen elkaar tracht te begrijpen en op elkaar tracht in te spelen. Zo wordt dbddbb een speelse oproep tot samenhorigheid in een tijd waarin het individualisme en de afkeer van het vreemde blijft oprukken. De dans waar je aanvankelijk verbaasd naar zit te staren wordt een pleidooi om elkaar in het anders-zijn te respecteren en om elkaar eerder lichamelijk dan verbaal te vinden. Want geen beweging bestaat zonder de vorige.
Dbddbb is een typische Linehanproductie die technisch doordachte dans inzet om een aspect van het menselijk gedrag uit te vergroten en speels ‘aan te passen’. In dit geval wordt er ook dadaïstische poëzie bij gehaald om aan te tonen dat samenhorigheid niet in het spreken van eenzelfde taal schuilt maar in het bewegen in eenzelfde (levens)ritme. Nadat je net te lang onbegrijpend naar het gedans hebt zitten staren, overvalt dat inzicht je. Zo plots als ‘badaboum’.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier