Lissa Meyvis en Herman Van Hove slagen er moeiteloos in Toon Hermans’ podiumwereld en schaduwzijde te schetsen.
Met Toon Hermans op stap gaan is een hachelijke onderneming. Omdat hij bij leven al heilig verklaard was en na zijn dood de goddelijke status bereikte. Lissa Meyvis en Herman Van Hove slagen er echter moeiteloos in zijn podiumwereld en schaduwzijde te schetsen. Zij als zangeres, hij als verteller.
Herman van Hove is haast een halve eeuw zakenman geweest. Hij had een feilloos gevoel om uit een idee commercieel gewin te halen, het tegelijk in een driedelig pak te steken en het daar stofvrij te houden, zelfs als hij het idee uit handen gegeven had. Feitelijk is hij nog steeds zakenman, zij het langs de kantlijn. Op het veld is hij een Getuige van God geworden, al is zijn god geen Allah, Jehova of Jahweh. Zijn god is Toon Hermans, een mens die de zonnigste schaduw heeft bereikt bij leven en werk, en daardoor een troon verdient.
De getuigenis begon met de kennismaking. Van Hove gaf een catalogus uit met schilderijen van Hermans, via de uitgeverij Biblo. De uitgave mondde uit in een wederzijdse hechte vriendschap. De volgende grote sprong voorwaarts kwam er op vraag van Hermans die nood had aan een betrouwbaar manager. Van Hove heeft een feilloos parcours afgelegd, tot Hermans dood. Uit de vriendschap en het parcours is het programma gegroeid dat tot een succesvolle tournee uitgroeide. Zeker wegens het juiste moment, en daar toont zich haast stiekem weer de zakelijke kant van Herman Van Hove. Kroonjaren hebben meer kans op geldelijk gewin. In verband met Toon Hermans is dat zijn overlijden: vijftien jaar geleden. Niet dat Van Hove een poenschepper is, ver van, maar hij is wel een gehaaid strateeg.
Lissa Meyvis weet dat ze loepzuiver kan zingen en mooi is, maar is wijs genoeg om met geen van beide te pronken. Ze heeft aan die kwaliteiten hard gewerkt door muzikaal voor de juiste opleiding te kiezen, en al in de kennismakingsronde met mensen het kaf van het koren wist en nog steeds weet te scheiden. Ze treedt op, in het geval van In de schaduw van Toon Hermans, met hoge hakken, maar loopt er niet naast. Elle mange pas une tartine avec un couteau et une fourchette.
Lissa, want dat is haar artiestennaam, heeft daarenboven een derde kwaliteit. Toots Thielemans had het al door. Hij zag en hoorde haar zingen en zei: ‘Dat meisje heeft een goede timing.’
Geef Mozart, Bernstein, Sinatra, Schubert, Cohen aan Lissa en ze weet hun liederen een eigen toets te geven. Een toets die vanuit een hart- en zielsgevoel de juiste balans vindt, en van de eerste tot de laatste noot behoudt. Per lied en bij elke voorstelling.
Herman en Lissa samen maken het programma. Zij zingt de liedjes van Toon Hermans uit zijn laatste show, op een uitzondering na naar het einde toe; hij vertelt tussendoor anekdotes en belevenissen uit de samenwerking met Toon. Lissa’s liedjes en Van Hove’s teksten zijn de goede naald en het juiste garen. Het stiksel is dan ook geen band- maar vakwerk. Fait à la main dans l’atelier du couturier. Een hand met zes vingers overigens, want vier ervan zijn de muzikanten, het bandje van Pol Vanfleteren. Polydactylie wordt bestempeld als een aangeboren afwijking. In het geval van dit programma is het een meevaller. Wederzijds respect tussen muzikanten en zangeres spat de zaal in.
In zijn genre is dit programma geen vla maar een taart. Niet dat boerengebak moet onderdoen voor dat van een patissier. Het is zuiver een kwestie van een andere smaak en zicht. Elke gourmand houdt door de week van een carré confituur, maar ’s zondags wil hij wat hemels op zijn bord van porselein en op zijn zilveren dessertvork.
Een paar mankementen, zij het klein van aard. Een kniesoor die er over struikelt en helaas… dat is nu eenmaal de aard van het beestje dat op zaterdagochtend aan het tokkelen is op zijn klavier.
Een liedje, een tekstblokje… een liedje een tekstblokje, enzovoorts. Het wordt voorspelbaar en dat zorgt voor een rustig kabbelend riviertje. Als toeschouwer wil je eens wakker geschud worden door een goedaardige bliksem. Ja, waarom niet, door een manke zijsprong. Bij een verspreking zie je de ergernis op het gezicht van Herman Van Hove staan. Om dat te vermijden wil ik hem een tip geven, een uitspraak van Lea Daan, de legendarische danslerares, die ze gaf als een danseres een faux pas deed: ‘Meisjes, als je valt, maak er iets van.’ Wat ook stoorde is een statief dat er verloren staat als de microfoon in de hand genomen wordt. Hij is een vlek op het beeld van de toeschouwer die aan de kant zit waar dat ding pontificaal staat te niksen.
De toeschouwer mag zich door deze kritische noten niet laten afschrikken. Het zijn geen walnoten, niet eens pinda’s.
In de schaduw van Toon Hermans is een bad in het parfum van de tederheid en de liefde. Het brengt zelfs oudere koppels weer aan het kussen, zoals dat gebeurt bij het voor het eerst aanschouwen van een pasgeboren kleinkind.
Guido Lauwaert
In de schaduw van Toon Hermans – Alle info: www.deschaduwvantoon.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier