Theaterfestival: ‘Lick my pussy’

De nieuwste theaterrevelatie uit Nederland heet ‘BVDS’ en brengt met BIMBO een overdaad aan naakt vrouwenvlees. Bedorven porno als theatraal statement, heet zoiets…

The Play = BIMBO

Gezelschap = BVDS (Boogaerdt / Van der Schoot)

In een zin = Een ijzersterk statement, vol ijzersterke beelden, maar (nog) geen ijzersterk theater.

Hoogtepunt = Terwijl vier door plasticfolie misvormde vrouwen wulps kronkelen, verschijnt er ineens een prachtig, zwanger vrouwenlichaam. Met de kop van een bejaarde vrouw… En wat later duikt het masker van een verlekkerde prins Harry op. Eindelijk steekt het engagement de kop op in BIMBO.

Score = * *

Quote = ‘In de televisie- en andere reclame wordt de man vaak geheel in beeld gebracht, de vrouw in stukjes. Vooral haar borsten, billen, buik en benen.’

All you ladies pop your pussy like this

Shake your body, don’t stop, don’t miss

Just do it, do it, do it, do it, do it now

(…)

(Uit: My Neck, My Back – Khia)

Neen, subtiel is Khia’s gerap in My Neck, My Back niet. En de wulpse, felroze en bovenal vlezige scènes van de BVDS-dames op de tonen van die song missen evengoed subtiliteit. Deels is dat het punt van het stuk maar overdaad schaadt. Ook op het podium.

‘Hoe kunnen we het oversekste vrouwbeeld in de media scherp ensceneren en bekritiseren?’, vroegen de BVDS-ladies – Suzan Boogaerdt, Bianca van der Schoot, Marie Groothof, Floor van Leeuwen en Erika Cederqvist – .zich af. Simpel: door het zo goor mogelijk te ensceneren. En dus staan de eerste dertig ‘BIMBOminuten’ bol van de ludieke tepelhoedjes, likkende vrouwentongen, in kant gehulde, schuddende heupen, penistangen en grijnzende Barbiemaskers.

Je ondergaat die pikante stroom van op een houten bankje, met de rug naar de actrices en kijkend naar een televisiescherm. BVDS kiest in BIMBO voor een ongebruikelijke setting die de theatertoeschouwer in de rol van voyeuristische, op seks beluste televisiekijker dwingt. De bankjes en televisieschermen omsingelen een houten plankenvloer waar de vijf actrices ‘hun ding doen’ te midden kledingrekken vol pikante niemendalletjes én voor het oog van een camera. De beelden van die camera krijgt het publiek te zien. Als is het toegestaan om achterom te piepen en te zien hoe de dames zich uitleven met make-up, plastic dozen, lampjes en noppenfolie. Wessel Schrik mixt My Neck, My Back intussen tot een opzwepende soundtrack.

Hoe burlesk het begin ook is, BVDS is zo gul met geilheid dat je op den duur haast misselijk wordt van al dat vrouwenvlees en vrouwenzweet. Dat is exact het ‘geinige’ opzet! Na de apotheose – waarin onder meer een beduusde Eva én een coke snuivende plastisch chirurg figureren – stopt de muziek. De snoepkleurige spots doven en de vijf actrices kijken verweesd naar het publiek. In hun ogen is te lezen: ‘waarom hebben jullie ons dit allemaal laten doen? Waarom bleven jullie kijken? Waarom laten jullie het toe dat de reclamemakers en andere mediakapoenen de vrouw vaker wel dan niet ‘pornografisch’ afbeelden?’

Pittige, terechte vraag. Al had BVDS die ook op een minder expliciete manier kunnen formuleren. Een ijzersterk statement, vol ijzersterke beelden, maar (nog) geen ijzersterk theater.

Smaakmaker:

De volledige song beluister (en bekijk) je hier:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.theaterfestival.be en www.bvds.nu