Theater: Words words words

Voor ‘A Map of the World’ vlogen KVS en Tristero naar de luchthaven van Bombay anno 1978, keken er goed rond en haalden er inspiratie voor hun decor waarin ze liggen, kronkelen, ijsberen terwijl woorden uit alle kieren en gaten opborrelen.

The Play = A map of the world

Gezelschap = KVS en Tristero

In een zin = Een geëngageerde voorstelling boordevol woorden en spelplezier. Al hadden iets minder woorden het kijk- en luisterplezier nog kunnen vergroten.

Hoogtepunt = Een van de sterkste scènes is deze waarin Kristien De Proost (als man) flirt met Ans Van den Eede (die een bevallige vrouw speelt). Ontzettend grappig, overtuigend én veelzeggend tegelijkertijd.

Score = * * *

Quote = ‘You make love like a wounded panther. You are like a paintshop on fire.’

Alsof je naar de jaren zeventig met zijn immense voorliefde voor houten meubels en oranje textiel gekatapulteerd wordt. Zo voelt de eerste aanblik op het decor van A map of the world aan. We bevinden ons in Bombay alwaar een Unesco conferentie over armoede plaatsvindt. Enkele journalisten (een bruin geschminkte Mieke Verdin en een wit geschminkte Youri Dirckx) gaan er in discussie met enkele topsprekers (waaronder een lichtbruin geschminkte Willy Thomas) en hun minnaressen.

Althans, zo lijkt het. In werkelijkheid maken we een verfilming van die conferentie mee. Dit geswitch tussen twee werelden is spek naar de bek van Tristero (Youri Dirkx, Peter Vandenbempt en Kristien De Proost) maar ook KVS-acteurs Mieke Verdin en Willy Thomas lijken zich als een vis in dit droogkomische water te voelen. In dat bruisende spel schuilt meteen de kracht van deze voorstelling die kreunt onder het gewicht van te veel woorden. Kristien De Proost speelt hier voor het eerst twee mannenrollen en amuseert zichzelf niet alleen geweldig maar amuseert ook ons kostelijk. Ze vindt een perfect evenwicht tussen kolder en ernst. Waardoor haar personages (een filmtechnicus en de organisator van de conferentie) grappig maar toch geloofwaardig zijn. Ook Willy Thomas als een conservatieve Britse schrijver met Indische roots is een lust om naar te kijken. Met pruik en schmink trekt hij een wat flamboyanter spelregister open en doet dat voortreffelijk. Net als Verdin en underdog Dirkx die er als jonge, linkse journalist vooral als een geslagen hond bij loopt. Ook Ans Van den Eede blinkt uit als wulpse schrijfster die er een duivels plezier in vindt om mannenharten sneller te doen slaan.

Ondanks al die spelleute zitten er wel wat dipjes in de voorstelling. Dat ligt niet aan de acteurs noch aan het vermakelijke decor en de dito kostuums maar aan het stuk. De boodschap van David Hares ingenieus gecomponeerd stuk (uit 1982) is nog steeds razend actueel. Hij belicht de noodzaak maar tegelijkertijd ook de schamele concrete invloed van zogeheten vredesconferenties. Dat blijken vaak clashes tussen verschillende persoonlijkheden met hun eigen (al dan niet egocentrische) doelstellingen. Er worden tijdens zulke samenkomsten véél woorden gespuid maar amper zinvolle daden verricht. Die kritiek geldt ook voor de voorstelling. Wat schrappen in de woorden had niet alleen het spelplezier nog vergroot maar ook het kijk- en vooral het luisterplezier flink opgekrikt.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.kvs.be en www.tristero.be