Guido Lauwaert

Theater: Wat een gedrocht

Guido Lauwaert Opiniemaker

‘Ilona. Rosetta. Sue’ van KVS en Münchner Kammerspiele is kaal toneel over de stad met een weinig verrassende regie en een puberale dramaturgie. Te mijden.

Werkloosheid wordt het sterkst ervaren in de stad. Daar slaat de eenzaamheid genadeloos toe. Vrienden verdwijnen en verhoudingen verpoeieren. De mens is op zichzelf aangewezen, maar wat is de mens zonder functie of betekenis in de maatschappij? Hij is een wegwerpproduct. Zo denkt de werkende mens er over, net als zijn collega’s die in hetzelfde schuitje zitten. Maar ook hijzelf. Wie niets heeft is ook nergens. De stad is voor hem een begraafplaats waarin hij zijn eigen graf graaft.

Dat is wat regisseur Sebastian Nübling duidelijk wil maken in deze productie van de Muencher Kammerspiele, met als coproducent de Brusselse KVS. Wat heet coproducent? Het inhuren van een productie voor een week? Een echte coproductie is een productie waar beide gezelschappen een wezenlijke artistieke inbreng hebben. Dat is met Ilona. Rosetta. Sue ( * * ) niet het geval. Meer dan het ophoesten van een smak geld en een receptie na de Brusselse première heeft het niet moeten doen.

Sebastian Nübling heeft voor deze productie leentjebuur de bliksem gevonden bij drie films waarin dire vrouwen de hoofdrol spelen. Drifting Clouds van Aki Kaurismäkis, Rosetta van de broers Dardenne en Sue van Amos Kolleks. Ze gaan over drie vrouwen die hun werk verliezen, vervolgens wegens huurschulden uit hun flats worden gezet en door het verlies van maatschappelijk houvast ook geen recht hebben op sociale steun. De regisseur heeft de situaties van de drie vrouwen geklutst tot één panklare schotel. Het resultaat is een opeenstapeling van clichés, het in herhaling vallen van steeds maar weer dezelfde ellendige toestanden, prostitutie à la carte en de aftakeling van de eigenwaarde. Alles voorspelbaar en typisch voor elke sociale crisis, de hele industriële geschiedenis door. Van de uitvinding van de gloeilamp tot die van de microchip.

De stad speelt in deze productie een cruciale rol. Meer dan een gissing is het helaas niet. Zet de laagste sociale klasse in de KVS, laat ze naar deze voorstelling kijken en zelfs zij zullen beamen dat het zo is, dat wat getoond wordt hun maar al te goed bekend is. Dat er niks nieuws verteld wordt, geen verrassing is, geen engagement van de hogere klasse, au contraire, dat hun ellendig lot nog eens extra wordt getoond. Een belediging op de vernedering is. Dat er misbruik gemaakt wordt van hun situatie. Dat het bedrag voor deze voorstelling beter besteed was met dagelijks, zolang er een cent in de kassa zit een kom soep en stuk brood een sterker teken van sociale bekommernis was geweest dan deze productie.

De regie mist verrassing en de dramaturgie is puberaal. Kaalheid kan kunst zijn, maar in deze vorm is het een vormgeving zonder warmte of scherpte. Toppunt van waardeloosheid is het herhalen van de herhaling. Wat we weten moet niet getoond worden. Wel de extra lagen van het weten. De eerste tien minuten krijgt de toeschouwer een impressie zoals die in stadschilderijen van Edward Hopper zit. Blikken zonder beeld, kale gevoelens, doodenge stillevens. Maar daar blijft het bij. Wat volgt is een verwelken van wat Hopper zo treffend wist te portretteren en die je kan raden zonder dat er een gids of verklarend artikel bij te pas komt.

De redding van dit wangedrocht wordt geleverd door het spel van de spelers. Zij slagen erin, door hun hoge acteurskwaliteit, de aandacht van de toeschouwer vast te houden. Op het randje. Want als de toeschouwer aanvoelt dat zelfs de spelers zich concentreerden op elkaar en niet op het verhaal, is het voor hem duidelijk dat het concept tijdvervuiling is en de voorstelling ruimtebeschadiging.

Een toegangskaartje voor Ilona. Rosetta. Sue is verspild geld. Quotatie: te mijden. Een zoveelste voorbeeld hoe de KVS geen artistiek beleid heeft, geen visie en niet beantwoordt aan zijn doel in het theaterdecreet. Niet alleen de artistiek directeur is hier verantwoordelijk voor, maar de hele raad van bestuur. Dit toelaten, en dit beleid duurt al enkele jaren, bewijst de desinteresse van de leden in het verval van wat het kroonjuweel van de Vlaamse stadschouwburgen zou moeten zijn.

Guido Lauwaert

ILONA. ROSETTA. SUE – productie Muenchner Kammerspiele, coproducent KVS Brussel – nog tot 15 februari in KVS-Bol – www.kvs.be

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ilona. Rosetta. Sue. from KVS on Vimeo.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content