Theater: Struisvogelmanieren

Regisseur Julie Van den Berghe toont in ‘Olifant Jezus’ hoe je op een haast sensuele manier een gruwelijk verhaal over een gezinsdrama kan vertellen.

Als een gekwetste vogel die na de laatste vleugelslagen in je schoot neerzijgt en sterft. Zo voelt Olifant Jezus ( * * * ) aan. Triest en aangrijpend. Maar ook: vol knappe beelden en dito spel. Dus beëindigt regisseur Julie Van den Berghe het NTGent-seizoen in schoonheid.

Elsie de Brauw en Steven Van Watermeulen spelen een ouderpaar wiens leven tot een stuk braakliggend terrein (of een kooi) herschapen is nadat hun zoon uit het leven stapte. De dood van hun kind reduceert het leven tot niets. Dus steken ze hun kop in het zand als struisvogels. Als twee vogelwezens klagen de ouders over hun dode zoon en hun gortdroog liefdesleven. De acteurs maken van dit geklaag een lumineuze klaagzaag. De vertolking van de zoon door Vincent van der Valk is een gemiste kans.

Julie Van den Berghe scoort met haar inventieve acteursregie en de feeëriek uitgelichte beelden. De toneelvloer baadt in goudgeel en bloedrood licht. Het geeft dit tragische verhaal een sensuele gloed. Olifant Jezus wordt zo méér dan een ‘gezinsdrama op de planken’. Het is een aangrijpend, triest en mooi portret van diep verdriet dat de ziel vleugellam maakt.

Een gesprek met de regisseur:

Een voorsmaakje:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.ntgent.be

De volledige recensie lees je binnenkort in Knack Focus.