Theater: Sterren op de hotelkamervloer

Lucas Van den Eynde en Lotte Heijtenis zoeken naar liefde in een grauw, grijs maar exquis belicht Winter van ’t Arsenaal.

The Play = Winter

Gezelschap = ’t Arsenaal

In een zin = Degelijk, klassiek theater waarin Marijnen nogmaals bewijst de ‘meester van de sobere beelden’ te zijn.

Hoogtepunt = Het magistrale eindbeeld waarin Marijnens meesterschap (en dat van scenograaf Marcos Vinals Bassols) vonkt.

Score = * *

Quote = ‘Ik ben jouw vrouw, toch?’

Het moet gezegd, de deelname aan Sterren op de dansvloer heeft Lucas Van den Eynde zichtbaar goed gedaan. Nooit oogde zijn gelaat zo grijs en grauw. Een meevaller! Want in Winter speelt hij een brave huisvader en zakenman wiens zakensucces omgekeerd evenredig is aan zijn persoonlijk geluk. Kortom, zijn leven oogt – net als zijn gezicht en het decor – grijs en grauw.

Éminence grise Franz Marijnen regisseert Van den Eynde en Lotte Heijtenis in een sober draaidecor. Het decor draait mee met de scènes in Jon Fosses minimalistische tekst: van witte parkbank naar witte hotelkamer en terug.

Heijtenis speelt – aanvankelijk wat te gekunsteld en te schreeuwerig – de zotte furie die tijdens een ‘parkbankontmoeting’ goesting in de broek van de zakenman zaait. Het stuk is een broeierig voorspel waarin de twee geleidelijk toegeven aan de erotische aantrekkingskracht.

Winter is degelijk, klassiek theater waarin Marijnen nogmaals bewijst de ‘meester van de gelaagde soberheid’ te zijn. Al dat minimalisme levert geen gortdroog scènebeeld op. Dankzij een lichtspel met donkere vlekken (denk aan kringelende inkt in een glas water) dat de sfeer almaar intiemer maakt. Tot twee grijze, grauwe en van liefde glanzende lichamen oplichten. Als sterren op de hotelkamervloer.

Els Van Steenberghe

De volledige recensie verschijnt woensdag 23 januari 2013 in Knack Focus.

Meer info: www.tarsenaal.be