Els Van Steenberghe

Theater: Shakespeare voor avonturiers

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Jurgen Delnaet stopte Shakespeare in de versnippermachine. Hij regisseert en speelt een ‘Bloetwollefduivel / Othello’ die even intrigerend als verwarrend is.

The Play = Bloetwollefduivel / Othello

Gezelschap = De Tijd

In een zin = Bloetwollefduivel / Othello is doorwrocht maar nog iets te hermetisch theater.

Hoogtepunt = De zinderende openingsscène waarin Delnaet als een zingende prins met zijden bloemen uit de duisternis opdoemt.

Score = * *

Quote = ‘Tsattin zijlijf zegku’ (Uit Bloetwollefduivel – Jan Decorte)

De scène ademt ambitie uit: een pikzwarte toneelvloer, vooraan een zwartgelakt tafeltje met pootjes die in blauwe tape zijn verpakt. Op dat tafeltje ligt een tablet en een mengpaneeltje. Ook de microfoonstandaards zijn met blauwe tape omhuld. Achteraan is een vol kledingrek zichtbaar en te midden dit alles staat een imposante metalen ‘kooikamer’ (een kooi zonder deuren).

In die ‘kooi’ staat Jurgen Delnaet, strak in het dandy pak en met een bos zijden bloemen in de hand. Te zingen. Het kan een knipoog zijn naar zijn musicalavontuur maar het is bovenal een stomend begin waarin een Delnaet te zien en te horen is die schroeit van verlangen om zijn verhaal te vertellen. Samen met Mieke De Groote en Maya Sannen, beide strak in het sexy pak. Wat een wervelend begin!

De drie vertolken drie personages die gekooid zijn in emoties: liefdesverdriet, onmogelijke verliefdheid, huwelijksleur, overspel,… Delnaet zocht naar woorden om die verscheurende emoties zo scherp mogelijk te verwoorden en te kunnen spelen. Hij vond de juiste woorden in Bloetwollefduivel, Jan Decortes ‘kindlijke’ bewerking van Shakespeares Macbeth én in Shakespeares Othello. Delnaet joeg de tekst van Othello door zijn brein alias snippermachine en hield smeulende brokstukken over die zinderen van opgekropte woede, verlangen, onrust, verdriet en hartstocht.

‘Goed, en hoe brouwen we daar een stuk van?’, moet de hamvraag geweest zijn tijdens de repetities. Die vraag is moedig beantwoord en dat levert krachtig gespeeld doch iets te fragmentarisch theater op. De fragmenten zijn als de spijlen van de ‘kooikamer’: ze staan iets te veel naast en uit elkaar. Al worden ze verbonden door het grote kader: Shakespeare en de verwoestende, allesverterende liefde.

Het stuk zit barstensvol prachtige scènebeelden dankzij de strakke lichtregie, het uitgebalanceerde decor én de prachtig gesneden kostuums. Er wordt gedold met Shakespeare, over de liefde en met de theaterconventies. Dat maakt Bloetwollefduivel / Othello tot een tintelend avontuur om te spelen én (als toeschouwer) te beleven. Al wordt er veel (te veel?) van die toeschouwer verwacht. Het zappen van fragment naar fragment gaat soms te snel waardoor je als toeschouwer al eens verweesd achterblijft terwijl de acteurs een loopje nemen met het verhaal en de liefde.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Meer info: www.detijd.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content