Theater: Robo a Gogo, Petrus

Theater dat bezwerend wil zijn maar vooral te zweverig en te onsamenhangend is. Ondanks koddige robots en dito gogogirls.

Nadat Geert Bové zijn artiestennaam Wayn Traub in de uitverkoop had gegooid, trok hij de deur van het Toneelhuis achter zich dicht. En spreidde de vleugels. Zo kwam hij, onder andere, in het Filippijnse Angeles City terecht. Een heus paradijs voor sekstoeristen. Het bleek dé voedingsbodem voor een nieuwe creatie, Robo a gogo ( * * oe ), die afgelopen week in de Gentse Handelsbeurs in première ging.

Oorspronkelijk zou de voorstelling een week eerder in première gaan. Dat was echter buiten de NAO-robots gerekend. Het programmeren van die robots bleek een titanenwerk en zorgde voor technologische kopzorgen.

Robots en religie

Bové – die onder de artiestennaam Petrus opereert – koesterde als kind een fascinatie voor speelgoedrobots en religie. In de huidige westerse samenleving boeten de traditionele religies aan belang in. Terwijl de robotisering van de maatschappij almaar verder oprukt. De hoogste tijd, volgens Petrus voor een vervrouwelijking van de werkelijkheid.

Weinigzeggend

Dus rekruteerde hij vier gogogirls, samen met de hulpverleningsorganisatie Renew Foundation die vrouwen helpt om uit de prostitutiewereld te stappen. Hij plaatst de vier dames op een frivool verlicht rond podium, samen met drie robots. De meisjes dansen vooral wulps en repetitief. De robots bewegen opvallend soepel. Petrus is aanwezig als een robot alias verteller.

Meisjes en robots voeren echter een te weinigzeggend en te flauw gestructureerd ‘ritueel’ uit. Die rite houdt het midden tussen een erotisch dansnummertje, een Bijbelse rap, een satire op de kruisweg in katholieke kerken en een offeren van de mannelijkheid ten gunste van de vrouw. Het geheel wordt van een opzwepend maar weinig inventief geluidsdecor voorzien door een live DJ. Dit alles levert enkele prachtige scènebeelden (met maskers en andere christelijke symbolen) op. Niets meer.

Het resultaat zou kunnen beklijven maar stelt teleur. Door een gebrek aan een pittige, consistente compositie en een betekenisvolle, krachtdadige dramaturgie. Zo jammer. De voorstelling is het eerste luik van de Trilogy of The End. Wij hopen op een sterker tweede luik.

Els van Steenberghe

Meer info: www.bookofpetrus.net