Els Van Steenberghe

Theater: Op de dood!

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Met een man of vier, een paardenkop, twee dames en nog wat prullen (waaronder een valse baard die altijd tot boven de neus kruipt) maken Tibaldus en andere hoeren ‘De dood.’ tot een stoet van speelse (en soms rakende) tableaux vivants.

The Play = De dood.

Gezelschap = Tibaldus en andere hoeren / De Werf

In een zin = Een moedige voorstelling vol mooie, speelse ‘Shakespearebeelden’ waarin men tevergeefs de magie zoekt die de repetities kleurde.

Hoogtepunt = Het verhaal van Romeo en Julia gespeeld door welgeteld een man.

Score = * *

Tibaldus en andere hoeren gingen bij Shakespeare ten rade in hun zoektocht naar zo puur mogelijke magie op de planken. In De dood. mondt die zoektocht uit in kinderlijk gestoei en tintelende tableaux vivants bestaande uit een man of vier, een paardenkop, twee dames en nog wat prullen (waaronder een valse baard die altijd tot boven de neus klimt).

Eerst weet je niet goed wat je ziet – volstrekt normaal bij een creatie van de drie Tibaldush(o)eren -, en vind je het wel erg stuntelig. Pas dan begint het je te dagen. De dood. lijkt kinderspel – zeker omdat de meeste scènes geleid worden door een achtjarige dame – maar het is doordacht spelen met Shakespeare.

Een man gaat ‘dood’ neerliggen op de kale scène nadat hij een boek van het stapeltje ‘verzameld werk van Shakespeare’ nam. Het meisje komt bij hem zitten en schuift, alsof dat de normaalste zaak ter wereld is, zijn hoofd in haar schoot. Samen fluisteren ze Shakespeare’s woorden. Wat een intiem en mooi beeld! Dat doet het Gentse collectief wel meer in deze voorstelling: ogenschijnlijk achteloze, rakende beelden maken die de essentie van het goede leven tonen. Voorbeelden genoeg: het meisje dat als een kleine godin op handen wordt gedragen, een wat verwaaide man die op zijn eenzame eentje Romeo en Julia speelt, … Vooral de nonchalance van het kleine meisje (Lotta Rossel) en de haast rituele concentratie van de wat verwaaide man (Piet Van Heddeghem) voegt een meerwaarde toe aan het trio dat Tibaldus en andere hoeren is.

Als het meisje een van de gruwelijkste passages uit Julius Caesar voordraagt zonder echt te weten wat ‘rottend vlees’ wil zeggen, toont Tibaldus dat ze de naiëviteit van het meisje niet bezoedelden tijdens het repeteren en dat we misschien allemaal wat naiëver, lieflijker en speelser in het leven moeten staan.

Tibaldus en andere hoeren bevestigt met De dood. zijn status als het moedigste collectief der Lage Landen dat koppig de eigen goesting doet. Dit resulteert nul in een voorstelling waar de schoonheid schuilt in vluchtige ontmoetingen, blikken, aanrakingen en kleine, gefluisterde woordjes. En toch blijf je er te vaak tegenaan kijken. De magie die men vond tijdens de repetities raakt niet overgeheveld naar de scène. Misschien net omdat men het vrolijke, ongedwongen spelen tijdens de repetities nu vervangt door scènes die geregisseerd en afgesproken zijn en daardoor niet magisch maar al eens gekunsteld aandoen?

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De dood. / The death. – trailer from Pieter Dumoulin on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tibaldus.be en www.dewerf.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content