Theater: Low-La!, Bruno Vanden Broecke & Nico Sturm

1+1=2. Klopt. Maar zon+picknick betekent niet direct ’topdag’. Het wispelturige leven. Daarover vertelt en struikelt Low-La.

Een appelpruimentaartje? Of een ‘amandineke’? Of een aardbeientaartje? Of toch maar een chocoladebol? Ons kinderleven was hard toen we op zaterdag voor de etalage van de vermaarde Gentse bakkerij Bloch stonden. Als niet alleen ons hart maar ook dat van ons moeder brak bij zoveel besluiteloosheid, dan stapten (huppelden!) we de winkel uit met een doosje waarin vier taartjes lagen. Thuis werd de bakkersbuit eerlijk verdeeld en kregen we van elk taartje een stukje. Heerlijk.

Te veel lekkers

Zo moeten acteurs/theatermakers Bruno Vanden Broecke en Nico Sturm zich ook gevoeld hebben, toen ze aan Low-La! ( * * * ) werkten. Zouden ze voor iets komisch gaan? Of voor iets heerlijk tragisch? En zouden ze een decor in elkaar timmeren dat groeit naarmate de voorstelling vordert? Of kliederen met schmink? En als ze nu eens hun fascinatie voor fantasy erin verwerken?

De twee hadden goesting om al deze ideeën tot een ferme brok lekker en onversneden teksttheater te bundelen. Die brok groeide organisch tot Low-La!, een intiem kleinood dat nog wat schaaf- en knipwerk behoeft.

De bevriende acteurs sloten zich de afgelopen maanden op in een cafeetje en improviseerden al tokkelend op de laptop een even knotsgek, dichterlijk als gevoelig verhaal waarin hun bekommernissen, liefdes, fascinaties, twijfels, vreemde ontmoetingen en zotternijen een plekje kregen. Beide heren werkten al meermaals succesvol samen. Onder andere in Paradijs voor futlozen (2006 – 2007, Het Gevolg) of in Het gras zal altijd Geeler zijn (2008 – 2009, Het Gevolg). Toen zat er telkens een regisseur en/of dramaturg/auteur bij. Nu trekken ze de hele productiekar alleen, inclusief PR en techniek.

Dat heeft iets heerlijk manmoedigs en sympathieks maar het resulteert ook in een echte spelersvoorstelling waarin de doordacht gerangschikte scènes nog niet stevig genoeg aan elkaar vast geregen zijn. Dat zorgt voor verwarring tijdens het kijken en enkele dipjes in het ritme.

Bitterzoete flashbacks

De meeste gaten in het ritme worden geplamuurd door de spelgoesting van beide topacteurs. De twee rijgen niet zomaar scènes maar heuse speelpareltjes aan elkaar.

En wat spelen ze dan precies?

Dat verklappen we u niet. Enkel dit: het warme verhaal is een smakelijke en poëtische verwoorde mix van kolder, gezinsdrama en personentragedie. Tussen de regels door lees je een kritiek op onze hectische samenleving waarin almaar meer mensen kampen met vervreemding, verkramping en escapisme. Hoofdrolspelers zijn Brecht (Bruno Vanden Broecke in een teergevoelige, ingetogen rol) en Luc (Nico Sturm in baldadige doen). Brecht neemt het publiek bij aanvang mee in een filosofische mijmersessie. Over het leven dat zo jammerlijk veel complexer is dan een wiskundesommetje. Vanden Broecke wiegt het publiek zachtjes in Brechts existentiële gedachten. Als toeschouwer zak je lekker onderuit, klaar voor een poosje gezellig samenzijn. Alleen de knetterende open haard ontbreekt nog. Tot Sturm de knusse scène meesterlijk doorbreekt zoals een schelle deurbel een knusse tête-à-tête kan doorboren.

Wat dan volgt, is een hilarisch relaas van Lucs avonturen tijdens een fantasybeurs te Keulen. Daar mocht hij de filmgroten der aarde ontmoeten, kussen, bepotelen en meer … Tijdens Lucs ‘sfeerverslag’ voel je dat er wat wringt en wrijft tussen Luc en Brecht. Die wrijving en de oorzaak ervan wordt heel geleidelijk, in kunstige (en soms te uitgesponnen) flashbackscènes, uit de doeken gedaan.

Gruzelementen

Vanden Broecke vertolkt Brecht, een ingekeerde papa die vecht met het grootste verlies waar een ouder mee kan vechten. Hij belandt hierdoor zelfs op de bank van een psychiater. Alle andere rollen (van Brechts vrouw tot Brechts psychiater) neemt Sturm voor zijn rekening. Een kleine verandering in de stem of verstrakking in de lichaamshouding transformeren hem tot echtgenote Sofietje of de dokter. Die transformaties zijn soms iets te minimaal, waardoor ze het publiek verwarren, de vonk uit het samenspel halen en de toeschouwers verhinderen om helemaal op te gaan in die geknakte leefwereld waarin beide mannen zich trachten overeind te houden.

Toch beklijft de creatie. Want Low-La! is sluw. Zoals de meeste dames. Ze vertelt haar verhaal in flashbacks en slaat op het einde bikkelhard toe. Daar heeft ze enkel een popje, wat kartonnen dozen en veel blauwe verf voor nodig. Het publiek dat smakelijk gelachen heeft om de onbeholpenheid en onnozelheid van beide mannen, wordt door Low-La verweesd achtergelaten. Niet door een dramaturgisch knoopje of een ritmestoring, maar omdat er zich een krop in de keel heeft genesteld…

Wat we zagen, miste nog wat scherpte en ritme. Maar de anachronistisch gerangschikte scènes blijken wél de loepzuivere verbeelding te zijn van een hart dat aan gruzelementen ligt. Omdat het gebroken werd. Niet door een medemens. Maar door het lot. Dat zomaar iemand die je ontzettend dierbaar is uit het leven plukt en onder de grond stopt.

Low-La! is een innemende voorstelling in gruzelementen over gruzelementen. En dat het nog grappig is ook, maakt deze tragikomedie best geslaagd.

Els Van Steenberghe

Low-La!, Bruno Vanden Broecke en Nico Sturm. Gezien op woensdag 8 september 2010. Meer info: www.fakkeltheater.be