Els Van Steenberghe

Theater: Klein Rusland, Het KIP

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Breughel in winkelkarretjes. Schitterend camouflagetheater dat zindert van spelplezier en gonst van mededogen.

Als een merrie die net besprongen is door een vurige hengst. Zo voelt Denise (een schalkse Leen Roels) zich. Deze ‘madam’ van de lokale Nopri hinnikt het uit, balancerend op haar winkelkarretjes. Weldoener (lees: minnaar) van dienst is de man van de broodjesafdeling: Mario. Eigenlijk hoort die man in een boksring thuis maar hij verdient een centje bij in de Nopri…

De jonge regisseurs Oliver Roels en Yahya terryn trokken enthousiast een blik ‘volkswijkproblemen’ open. Ze roerden er – als heuse topchefs – fanfaremuziek, warm licht en sappige spelers onder en ze goten de brij over een kale vloer. Het geheel werkten ze af met winkelkarretjes. Het resultaat? Een hilarische en aangrijpende theaterweelde.

Beide heren – nog net jong genoeg om aanstormend wild genoemd te worden – maakten tot voor kort deel uit van het anarchistische het GEIT. Tot Eric De Volder op 28 november 2010 overleed en Toneelgroep Ceremonia plotsklaps zonder artistiek leider zat. De Ceremonia-acteurs (Johan Knuts, Hendrik-Hein Van Doorn, Ineke Nijssen en Leen Roels) zochten toenadering tot het GEIT, met wie ze een artistieke affiniteit voelden. Ze delen een liefde voor volkse schoonheid en wervelend spel op een sober maar sfeervol vormgegeven scène.

Deze zomer fuseerden beide gezelschappen tot het KIP. Wat kakelt dat gezelschap aanstekelijk! En hoe fijn om te zien dat de voormalige Ceremonia-spelers zo fris, monter, dapper én overtuigend op de scène staan – zonder schmink maar met integriteit -, samen met jong grut dat al even potig speelt. Alle acteurs blaken van vertrouwen in de youngsters die hen regisseren. Roels en terryn zijn twee twee dansende theatermakers met roots in (onder meer) de Kopergietery. Ze houden van het theater maar loeren continu naar de dans en flirten ongegeneerd met multimedia.

Geestig ondanks wat haperingen

In Klein Rusland ( * * * oe ) shaket het duo brokjes bitterzoete realiteit tot een hilarische, lichtabsurde mix. Het resultaat is hartverwarmend, geestig, vinnig en muzikaal danstheater. Dat beide heren podiumbeesten zijn en met een aanstekelijke, tedere kinderlijkheid naar de wereld kijken, maakt hen tot puike regisseurs. Gewiekst smeden zij verschillende generaties (van pubers tot de Ceremoniarotten) tot een hechte spelersclan. Dat deden ze vorig jaar ook al in PUT, een familiedrama.

In Klein Rusland vullen ze die clan aan met een pronte fanfare en een multifunctionele rij winkelkarretjes. Zo tekenen ze hun Breugheltafereel van de Zelzaatse volkswijk ‘Klein Rusland’, vernoemd naar enkele Russen die er zich ooit vestigden.

Het stuk start wankelend. Glibberend tussen geschmier en brokkelig sociaalartistiek geneuzel. Bovendien bestaat Klein Rusland uit soms te stokkerig gemonteerde scènes. Maar! Die scènes zijn stuk voor stuk potig geacteerde, krachtige en ironische schetsen zijn van een volkje – en evengoed van elke mens – dat schart naar liefde, smeekt om warmte en snakt naar erkenning. Uit de wulpse, dansante ‘chaos’ ontstaat een helder beeld van mededogen voor elkaar. Daar zijn Roels en terryn zo goed in: in het maken van camouflagetragedies. Ofwel: als ‘bont vormgegeven, rockend gespeelde komedie’ vermomde tragedies.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.hetkip.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content