Theater: Kayak, Bernard Van Eeghem

Bernard Van Eeghem zoomt in ‘Kayak’ in op vallende en falende mensen. Absurd én aangrijpend.

Dit prachtblad inspireert zelfs een van onze meest doorwinterde rasperformers: Bernard Van Eeghem. Tijdens het repeteren aan Kayak ( * * ) zochten Van Eeghem en zijn muzen – alias medespeelsters Katja Dreyer en Catherine Graindorge – naar toepasselijke ‘eerste zinnen’ (ongetwijfeld met dank aan literatuurcollega Tine Hens van Knack Focus).

Tijdens de performance lezen ze voor uit werk van Claus, Wittgenstein en Camus. Onder andere. Welk punt willen ze maken? Geen. Ze borduren verder op het basisconcept van hun voorstelling: ‘iets’ maken over de vallende mens.

De rode draad bestaat echter niet uit die beginzinnen, evenmin uit persoonlijke anekdotes van de drie performers maar is de projectie van een documentaire over een eenzame en al te overmoedige sportman die met een kayak de zee tussen Australië en Nieuw-Zeeland wil oversteken. Tevergeefs. Eega en babyzoon zwaaien papa uit om hem nooit meer terug te zien…Ondanks een mooie ‘Welcome Home’ die ze in het zand, ergens aan de kustlijn van Nieuw-Zeeland hadden getekend.

De beelden grijpen aan en zijn tussen grappige ‘valfilmpjes’ gemonteerd. Alle filmbeelden zijn op hun beurt tussen solomomenten van de drie performers gemonteerd. Daar gaat het fout. Van Eeghem bezit een portie verteltalent om jaloers op te zijn. Hij vertelt een prachtig – al dan niet autobiografisch – verhaal over een nachtelijke schaatstocht over het kanaal van Brugge naar Sluis. Je voelt de ijswind haast langs de oren suizen terwijl Van Eeghem vertelt. Ook Graindorge weet enigszins te beklijven met haar kort vertelseltje over een man die de wereld rondreist maar daar uiteindelijk niet de nodige moed voor heeft. Dreyer, tot slot, overtuigt pas op het einde, als ze zwijgt en danst. Zij speelt te verkrampt en lost – in tegenstelling tot de twee anderen – nauwelijks een persoonlijk verhaal. Dat wringt in deze performance.

Daarenboven prikkelt Van Eeghem onze zintuigen door verkleed als beer op schaatsen ten tonele te verschijnen. Zijn twee muzen houden het op al te brave, zwarte designerplunjes die ze ijverig van rookgeur voorzien. Zonder specifieke reden, behalve om een ‘noodzakelijk’ attribuut tijdens een typisch ‘vrouwenbabbeltje’ te ensceneren. Op dat moment zwijmelt de scène van voorspelbaarheid.

De durfals onder u binden de schaatsen aan en jagen Van Eeghem achterna om – en passant – die rakende reportage te ontdekken. De minder uitgesproken theatrale avonturiers mogen deze rokerige kelk aan zich laten voorbijgaan maar voegen Bernard Van Eeghem wél toe aan hun lijstje van eigenzinnige theaterbeesten die ze ooit eens absoluut aan het werk moeten/willen zien.

Els Van Steenberghe

De video:

Meer info: margaritaproduction.be

In januari 2012 te zien in Mechelen en in februari 2012 te zien in Brussel.