Theater: Getormenteerde America’s

Het KIP brengt met ‘De America’s’ een plezierige familietragedie waar zonen over hekkens en kerkstoelen kruipen terwijl hun moeder op meneer pastoor kruipt.

The Play = De America’s

Gezelschap = Het KIP

In een zin = Een leuke maar wat gefragmenteerde ‘familietragikomedie’.

Hoogtepunt = De scène waarin Gilles De Schryver als Ivan over het verdriet om zijn onbekende vader zingt.

Score = * *

Quote = ‘Ma!’

De dag dat het altaar uiteenvalt door het gewicht van de vrijpartijen van de pastoor, is het tijd voor bezinning. Dat vindt ook Johan Knuts. Hij schreef en regisseert de tragikomedie De America’s waarin een familie geboren verliezers tracht om een soort American Dream na te jagen. Jammer genoeg gooien schulden, foute mannen, oude nonkels, ongewenste (klein)kinderen en bloeddorstige honden roet in het weinige eten. Maar moeder, nonkel en de drie zonen doen echt alles om te overleven…

Veel speelleute voorzien dus. Die komt ook flink bovendrijven. Zeker in de scènes waarin de drie zonen elkaar uitkafferen en al klungelend proberen om het lot van hun blutte moeder (een waardige Ineke Nijssen) wat gunstiger te stemmen. Vooral Gilles De Schryver – die het hier als charmezanger Ivan probeert te maken – imponeert. Nog meer dan ‘broers’ Robrecht Vanden Thoren en Oliver Roels of ‘nonkel’ Hendrik Van Doorn zoekt hij zijn Ivan buiten het traditionele spelregister. Met zonnebril en achterover geslagen hoofd wacht hij gelaten alles af. Zingen kan hij wel maar het is pas wanneer het bloed hen allemaal aan de lippen staat dat Ivan écht de zanger in zich ontdekt en zijn onbekende vader aanroept. Hét kippenvelmoment van deze De America’s.

De zes acteurs bespelen de lach als geen ander maar weten amper te ontroeren ondanks alle kommer en kwel. Knuts is een regisseur die graag wroet en zoekt. Hier zocht hij een evenwicht tussen enerzijds verstilde scènes waarin moeder en ‘haar’ pastoor (Knuts) standjes uitproberen en anderzijds de drie knapen met hun nonkel. Die verstilde scènes spelen zich af rond een altaar van betonblokken. Er zou lust en pijn van moeten afstralen maar dat lukt nauwelijks. Die scènes zijn te statisch en ze zijn te abrupt tussen de andere scènes gemonteerd.

Het siert Knuts dat hij zijn stijl telkens probeert heruit te vinden maar in De America’s wil hij zo veel vertellen en proberen dat dit vooralsnog resulteert in een wat gefragmenteerde voorstelling, weliswaar met een fijn verhaal én sappig, uitbundig spel. Al hangend op, over en tussen de kerkstoelen van meneer pastoor.

Smaakmaker: Een van de muzikale inspiratiebronnen…

Els Van Steenberghe

Meer info: www.hetkip.be