Theater: Een meisje van 43

Auditie doen voor Lars Von Trier betekent in een wolk van haarlak uzelf binnenstebuiten keren, op rode pumps, met platinablond haar en het hart op de tong. Lies Pauwels toont het voor in ‘White Lies’.

The Play = White Lies

Gezelschap = Sontag / CAMPO

In een zin = Een sublieme tekst in een sterke vertolking die soms iets te veel uit hetzelfde onstuimige ‘Lies Pauwels-vaatje’ tapt.

Hoogtepunt = Het moment waarop Lies Pauwels eigenhandig het decor ombouwt van persconferentiezaal tot een knipoog naar de meisjeskamer van weleer.

Score = * * *

Quote = ‘Je denkt dat je zelf aan het stuur zit, maar je komt toch steeds op wegen en op plekken terecht die je nooit zelf uit had willen kiezen’

Of nog: ‘Goed leven is iedere teleurstelling als een verworvenheid weten te koesteren.’

‘Ik, dat is de enige plank die altijd blijft drijven, zolang als je hart klopt.’Zo rolt de ene oneliner na de andere uit de mond van Lies Pauwels in White Lies. Ze is opgemaakt volgens de regels van de kunst, met aardedonkere lippen zoals de glossy magazines het momenteel dicteren.

Verder laat ze zich niet dicteren. We zijn getuige van haar auditie bij Lars Von Trier. ‘Maar ik zeg Lars.’ Die auditie lijkt een alibi om de staat op te maken van 43 jaar leven. Eerst als meisje, vervolgens als vrouw. Pauwels doet dat niet met zinnen die ze los uit de pols schudt maar die gebeeldhouwd zijn door Rob De Graaf.

Ze gaat door waar de meeste actrices zouden stoppen: ze boent die perfecte make-up van haar gezicht en ze zit zonder schroom te janken als een klein kind (om dan steels op te kijken en te vragen of Von Trier daar wat mee kan).

Ze toont niet enkel de twijfel die een mens levenslang tergt maar bovenal de vechtlust die je op de been houdt. De vechtlust én het vermogen om soms nog eens te jengelen of te stoeien als een echt kind. Al ben je intussen zo stijf als een plank.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

De volledige recensie lees je binnenkort in Knack Focus.

Meer info: www.sontag.be en www.campo.nu