Els Van Steenberghe

Theater: Een doofpot in kermiskleuren

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Laika ensceneert Erik Vlamincks ‘Suikerspin’. Plaats van handeling: een kermismolen. Dat levert veel kleur maar te weinig spelintensiteit op.

The Play = Suikerspin

Gezelschap = Laika

In een zin = Kleurrijk teksttheater dat iets te zeer geremd wordt door het decor en door de even intrigerende als complexe kluwen van verhaal- of beter familielijnen.

Hoogtepunt = De droomscène op een draaiende molen waarin Bart Hollanders’ personage achterna gezeten wordt door zijn vader, moeder én oom.

Score = * * *

Quote = ‘Waarom ben jij niet getrouwd?’ ‘Mijn schoonouders konden geen kinderen krijgen.’

Rood! Geel! Blauw! Groen! De kleuren vliegen voorbij terwijl er rookwolken onder de koepel van de draaiende kermismolen samentroepen. Intussen loopt Bart Hollanders in de molen mee in de draairichting en wordt achtervolgd door Gert Jochems, Marijke Pinoy en Frank Dierens alias zijn oom, moeder en vader in Suikerspin.

Het beeld is kleurrijk en kolkend. En het is een glasheldere verbeelding van wat Erik Vlamincks verhaal (en bij uitbreiding elk leven) om ‘draait’: elkaar achterna koersen of van mekaar wegkoersen. Om wat voor amoureuze of angstige redenen dan ook. Dit treffende beeld toont wat Jo Roets de komende decennia nog in zijn mars heeft: toneel maken met kleurrijke, vinnige en filosofisch getinte scènebeelden. Toneel dat wortelt in de humus die een goed verhaal is. Want geen stuk van Jo Roets zonder een goed verhaal in de buurt. Voor Suikerspin deed hij beroep op Erik Vlaminck. Of beter: Vlaminck klopte aan bij Roets. Die wist het verhaal meteen te smaken. Toch zorgt net het verhaal voor horden in de voorstelling. Suikerspin is geboren als roman vol intriges en familiegeheilen die in de doofpot werden gestopt. Dat de bewerking tot theatertekst een zware bevalling was, voel je. De voorstelling wordt geremd door het even intrigerende als complexe kluwen van verhaal- of beter familielijnen.

Niet dat de voorstelling hierdoor traag en log verloopt. Integendeel. Roets situeert de actie in de kermismolen en laat het bonte gevaarte met de scènes meedraaien. In die (draai)snelheid zit een zwakte: soms is het ritme van de scènewissels zo hoog dat de acteurs net te weinig tijd krijgen om hun personage ten volle te tonen. Zo komt Marijke Pinoy als ‘Moeder Miranda van het vrietkraam’ nog niet helemaal uit de verf. Uit de woorden die ze heeft, weet ze nog niet alle intensiteit te puren. Net als Lotte Heijtenis die tijdens de voorstelling plots transformeert tot een oudere versie van haar personage en die transformatie net iets te weinig weet aan te zetten. De acteurs krijgen wat te weinig tijd om hun personages in alle intensiteit, diepte én kleur op de scène te zetten.

Het lijkt alsof er te veel respect voor de tekst was en (dus) schroom tot schrappen. Dat is jammer. Want hierdoor draait de voorstelling pas naar het einde toe écht op volle toeren en is het acteerspel veel minder bont dan het schitterende decor. Desalniettemin is dit tragikomische Suikerspin kleurrijk, bitterzoet en leuk teksttheater over een kermisfamilie die foute beslissingen nam in de hoop het leven te verschonen en te verbeteren. En maken we die ‘fouten’ niet allemaal eens?

Els Van Steenberghe

Meer info: www.laika.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content