Els Van Steenberghe

Theater: Doodgewoon, Het Gevolg

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Het Gevolg gaat in ‘Doodgewoon’ op zoek naar slechte gewoontes voor een te ideale schoonzoon. Met succes.

Maakte u ooit ook wilde plannen om die felbegeerde toch maar te kunnen veroveren? Hem/haar met een luidspreker op de speelplaats én voor de ganse school uw liefde verklaren, bijvoorbeeld? Of zette u meteen de zware middelen in en dokterde u een ontvoeringplan uit? Waarbij er slechts over vrijlaten zou gedacht worden wanneer het ‘slachtoffer’ tot liefhebben en beminnen zou overgaan? U bent geen uitzondering. Zo blijkt uit Doodgewoon ( * * * 1/2).

Leve de jeugd

Het Gevolg focust in Doodgewoon op dergelijke fantasieën en hoe deze al dan niet verwerkelijkt worden. Met deze Doodgewoon volbrengt Het Gevolg zijn missie om ontluikend regietalent te ondersteunen. Dit Turnhoutse gezelschap werd in 1984 opgericht door regisseur en auteur Ignace Cornelissen. Zijn hart klopte aanvankelijk het hardst voor het jeugdtheater. Deze theatermaker speelde een baanbrekende rol in het ensceneren van repertoireteksten (zoals William Shakespeare’s Hendrik V) voor een jong publiek. Typisch hierbij is het focussen op het kinderspel – of ruimer: het speelse element – als glijmiddel binnen een voorstelling. Het bekroonde Hendrik de Vijfde (1992) dankt zijn succes aan dat speelse element. De acteurs leken net als kinderen het verhaal van Hendrik V te spelen. Ze stapten geregeld uit het spel of verwisselden van rol. Dit maakte het voor de jonge toehoorders heel herkenbaar.

Kinderen baas dus, ten huize Het Gevolg. Eind jaren negentig werd die exclusieve focus op het jeugdtheater versoepeld. Sindsdien creëert en toont dit huis zowel jeugd- als volwassenencreaties. Leidmotief blijft het publiek veroveren met toegankelijk en degelijk teksttheater.

Medio jaren negentig gaf Cornelissen aan de jonge regisseuse Arlette Van Overvelt de kans om in zijn huis een van haar eerste creaties voor kinderen te worden. Haar enscenering van Gregie De Maeyers Fietsen bleek een schot in de roos. Intussen is Van Overvelt de artistieke leidster van het Antwerpse jeugdtheatergezelschap luxemburg, dat zich in de eerste plaats richt op de jongste toeschouwers en óók op de minst bereikbare onder hen. Met een vertelproject als Bij de Buren / Op de picknick slaagt dit gezelschap er verbazend goed in om de amper te bereiken allochtone doelgroep naar de voorstellingen te loodsen.

Leve de jeugd in het rommelkot

Cornelissen is een actieve ’talentenjager’ gebleven en stelt zijn huis met grote graagte open voor ontluikend theatertalent. Ook Doodgewoon is daar een resultaat van. De voorstelling is de tweede creatie van regisseur en auteur Stijn van de Wiel bij Het Gevolg. Van de Wiel regisseerde en schreef al Tweezaam (2006) voor Het Gevolg. Daaruit blijkt niet alleen een regietaal die met een minimum aan middelen een maximum aan narratieve tover wil creëren. Uit van de Wiels teksten ademen ook zijn oprechte betrokkenheid met de leefwereld van jongeren uit. Dit vertaalt zich in loepzuivere teksten. Nooit drammerig of al te poëtisch. De woorden lijken recht uit het hart van een opgroeiend mens te komen. En ook weer niet. Als dertiger bezit van de Wiel een prettig geamuseerde kijk op het jonge volkje. Dit vertaalt zich in luchtig theater. Zoals in deze Doodgewoon.

Stijn van de Wiel voert – deels geïnspireerd op de twee acteurs waar hij in deze creatie mee samenwerkt – twee typische pubers op: een te gewone jongen en een te hippe meid. Greg Timmermans (u wellicht bekend van Nic Balthazars filmdebuut Ben X (2007) waarin hij de hoofdrol voor zijn rekening nam) vertolkt de timide kerel. Liesje De Backer speelt de kittige meid die minstens al vijf van haar negen levens verspeeld heeft. Zij moet Greg – op zijn verzoek – wat slechte gewoontes bijbrengen. Zodat hij wat minder modaal wordt. Uiteindelijk blijkt zijn timiditeit de zachte vacht rond een ruwe pit.

Van de Wiel toont zich in deze creatie een begenadigd regisseur voor wie het verhaal ontstaat uit de dialoog en de confrontatie tussen de personages en hun scenografische omgeving. Soms voelt die regie ietwat stroef en weinig inventief aan. Van de Wiel moet nog groeien in het creëren van beelden die complementair zijn aan de tekst in de plaats van die tekst bovenal te illustreren.

Van de Wiel vecht de twee puberzielen tegen elkaar uit in een duister decor. De schaars verlichte scène verbeeldt een rommelkot. Het genre krakkemikkig kot waar pubers graag in wegkruipen om liefdesbrieven te schrijven, hun eerste kus te geven of liefdesverdriet weg te huilen. Ondanks die donkerte straalt de scène van het spelplezier. Dit maakt Doodgewoon tot gewoonweg goedgemaakt theater voor iedereen vanaf 14 jaar.

Els Van Steenberghe

Doodgewoon, Het Gevolg. Gezien op 23 april 2010. Meer info: www.hetgevolg.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content