Els Van Steenberghe

Theater: Dirk Roofthooft rockt (bijna)

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

In ‘De waterafsluiter’ vuurt Dirk Roofthooft schone Duraswoorden af op het publiek en wordt daarbij voortgestuwd door een stevig klankenbataljon van Diederik De Cock en Piet Rebel.

The Play = De waterafsluiter

Gezelschap = Muziektheater Transparant

In een zin = Roofthooft nam misschien iets te veel hooi op de vork door zowel de regie, de scenografie, de tekst als de vertolking voor zijn rekening te nemen. Hierdoor laat hij geen ruimte om zichzelf als performer uit te dagen en naar ongekende hoogtes te jagen.

Hoogtepunt = Het explosieve begin – waarin Diederik De Cock e Piet Rebel hun instrumenten de sporen geven – zou niet misstaan op het hoofdpodium van Rock Werchter.

Score = * *

Quote = ‘Vrouwen kunnen zwijgen. Vrouwen zijn literatuur.’

‘Dit wil ik vertellen!’, moet Dirk Roofthooft minstens een keer per dag denken bij het lezen van alweer een brok prachtliteratuur. Enkele jaren geleden leidde dat tot het bloedmooieThe Brodsky Concert waarin hij Kris Defoort onder de arm nam en ze samen de kolkende poëzie van Joseph Brodsky in swingende woorden en vertellende klanken vertaalden.

Ook het lezen van Marguerite Duras’ Le coupeur d’eau (1987) riep de ‘missionaris’ in Roofthooft wakker. Deze woorden wilde hij op een podium brengen omdat ze van een zachte schoonheid en tactiele zindering zijn – inherent aan Duras’ taal – én omdat ze de wreedheid van de mens glashelder blootleggen. Plot: een man sluit het water af bij een straatarm gezin. Dat gezin besluit vervolgens uit het leven te stappen… Roofthooft vertelt het verhaal en voegt er eigen reflecties aan toe.

Hij straalt – alweer – op een kale, rokerige scène. Vooraan prijkt een microfoon, achteraan een drumstel en in het midden een duo saxofoons. Die ‘rockconcertopstelling’ verraadt Roofthoofts insteek: rocken met woorden. Op een immens achtergrondscherm dartelt breekbaarheid in de hoedanigheid van een lammetje en een meisje. Heel vaag en zacht belicht. Soms zelfs zo bescheiden belicht dat de film amper iets toevoegt aan het geheel.

Roofthooft filmde, schreef, regisseerde en speelt. Dat is veel. Misschien te veel om zichzelf als regisseur, acteur én scenograaf te verrassen en uit te dagen? Al kreeg ‘regisseur Roofthooft’ hulp van geluidskunstenaar en coregisseur Diederik De Cock. De Cock brengt, samen met Piet Rebel, een soundscape die explosief start en eindigt en tussendoor als te subtiele muzieklijn tussen de woorden van Roofthooft zweeft. Wanneer De Cock en Rebel de heftige emoties in klanken vertalen, neemt Roofthooft even afstand van zijn microfoon en dwaalt over het podium. Ogenschijnlijk onzeker. Die onzekerheid tekent ook Roofthoofts dialoog met Duras. Zijn woorden ontberen de volmaaktheid van Duras’ zinnen. Niet erg. Het maakt zijn woorden tot de wanhopige kreet van machteloosheid tegenover de wreedheid des mensen.

Beleef je een rockconcert? Soms. Wanneer Roofthooft voor je ogen geniaal transformeert van verteller in waterafsluiter en een nieuwe ‘song’ aanboort. Of ineens écht begint te zingen, tussen het vertellen door. Maar De Cocks soundscape en Roofthoofts teksten/liederen stuwen elkaar nog niet iets te weinig voort om je een jive, een traan, een krop en een kreet te ontlokken.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Meer info: www.transparant.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content