Els Van Steenberghe

Theater: De stoel van Raf Walschaerts

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Raf Walschaerts gaat in ‘Jongen toch’ terug op de stoel zitten waarop hij jarenlang zijn huiswerk maakte en transformeert er tot de ideale belichaming van welig tierend en de ziel aanvretend liefdesverdriet.

The Play = Jongen toch

Gezelschap = Raf Walschaerts

In een zin = Net als zijn personage oogt Raf Walschaerts een beetje eenzaam terwijl hij een uitgekiend liefdes(verdriet)verhaal vertelt en zijn fluwelen stem even virtuoos bespeelt als de snaren van zijn gitaar.

Hoogtepunt = De scène waarin Walschaerts zich uit als een vrouwenkenner pur sang en het publiek toont hoe je een huilende vrouw moet troosten. Geweldig grappig en aandoenlijk tegelijkertijd.

Score = * * *

Quote = ‘Een tafel is niet van u, een tafel wordt van u.’

Bonkig, bruut en kwetsbaar als De bedelaar van Constant Permeke. Zo schrijdt Raf Walschaerts over de koud belichte scène in zijn tweede solovoorstelling Jongen toch. Er staat uitsluitend pure klasse op het toneel. Walschaerts in maatpak, geflankeerd door een glanzend zwarte vleugelpiano, een gitaar én een stoel. De stoel waarop Rafke uitgroeide tot Raf.

Walschaerts’ melancholisch verhaal (mét kanten kraagje humor) ontpopte aan de herinneringen aan het ‘fluwelen’ ouderlijk huis. Waar alles ‘van u’ is. Van de tafel over de stoel tot de inmiddels negentigjarige buurman met een hart van goud en een mond vol schroot. Een man – Raf – dwaalt voorbij dat huis en denkt terug aan de eerste en grootste liefde van zijn leven. Wat volgt, is een ingenieus weefsel van gepieker, fantasieën, frustraties, verlangens en valse zelfzekerheid. Walschaerts spreekt het publiek geregeld aan – ‘Ziet u, dames en heren’ – terwijl hij zijn zielenroerselen met droogkomieke flair uit de doeken doet. Wanneer het spreken stokt, kruipt hij achter de piano of neemt zijn gitaar. Dan zingt hij met zijn fluwelen stem over dat fluwelen huis of de zachte stier in hem. Er passeren nog dieren de revue, maar meer verklappen zou zonde zijn.

Walschaerts oogt een beetje eenzaam. In zijn vorige solo (Zoon) had hij een badkuip als speelkameraad. Nu niet. Soms mist de voorstelling wat vaart en een grap dwarrelt al eens wat flauwer neer. Vooral wanneer hij zijn fysiek niet inzet om zijn woorden kracht bij te zetten en hij geen acrobatentoeren uithaalt met zijn stem.

Want dat getover met stem en fysiek maakt deze solo om van te smullen. Het moederziel alleen op de scène staan, daagt hem uit om meer dan ooit te experimenteren. Niet alleen met zijn verhaallijn die vrolijk meandert tussen feit en fantasie maar bovenal met zijn stevig lijf én zijn fluwelen stem die van heel diep naar heel hoog (en terug) reist. Bij elk stemtimbre hoort een houding en een al dan niet trieste, smalende of opgetogen ‘smoel’. En zo eert Walschaerts een van zijn helden: regisseur Eric De Volder die als geen ander acteurs naar fysiek onbekende regionen kon jagen en hen zo tot de belichaming van een gevoel maakte.

Dát is Walschaerts in Jongen toch, de bonkige en rakende belichaming van absolute wanhoop en existentiële vertwijfeling omdat degene die jou het dierbaarst is niet (meer) bij u is… Wat had Permeke dat graag geschilderd.

Smaakmaker: Trailer van de vorige solovoorstelling van Raf Walschaerts, Zoon:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Meer info: www.kommilfoo.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content