Theater: De Groote Liefde

De Groote Oorlog bedwong de liefde met ‘doodendraad’. Dat leverde tragische verhalen op, zoals Petrus en den doodendraad, een romantisch oorlogsdrama met een magistrale Jo De Meyere.

The Play = Petrus en den doodendraad

Gezelschap = Het Gevolg

In een zin = Petrus en den doodendraad zou de zoveelste voorspelbare tearjerker over ‘liefde in oorlogstijd’ kunnen zijn. Maar de regie bezorgt het stuk glans.

Hoogtepunt = De scène waarin Jo De Meyere aan Sofie Palmers vertelt hoe hij onder ‘den doodendraad’ probeerde te kruipen.

Score = * * *

‘Marie? Marie? Marieke?’ Als de bejaarde oud-strijder Petrus fluistert Jo De Meyere de naam van zijn geliefde. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog kon Petrus zijn Marie nooit in de armen sluiten.

De Meyere speelt ongewoon ingehouden en intens met subtiele mimiek en dito stemgebruik. Zijn Petrus belichaamt de diepe put vol verdriet waarin een mens tuimelt als hij alleen achterblijft na jarenlang liefhebben of verlangen naar dat liefhebben. Oorlog verplicht vaak tot dat laatste.

Petrus en den doodendraad zou de zoveelste voorspelbare tearjerker over ‘liefde in oorlogstijd’ kunnen zijn. Maar de regie van Stefan Perceval bezorgt het stuk glans.

Perceval nam in extremis de regie voor zijn rekening nadat Ignace Cornelissen, de vorige regisseur en artistiek leider, opstapte bij Het Gevolg. Perceval creëerde letterlijk een cocon voor de acteurs te midden de turbulente tijden waarin het Turnhoutse gezelschap zich bevindt. Die cocon levert hartverwarmend theater op waarin de Groote Oorlog de achtergrond vormt voor een verhaal over hoe een mens soms veroordeeld is tot levenslang verlangen naar zijn ‘Groote Liefde’.

Els Van Steenberghe

De volledige recensie lees je 22 januari 2014 in Knack Focus.

Meer info: www.hetgevolg.be