Theater: Dark Death Valley

Zo vrolijk zingt Freek De Jong erover, zo kwetsbaar vertelt Tine Van Aerschot over de dood in ‘We are not afraid of the dark’.

There is no story that can be told so beautiful and so sad as the story of

death. It is the saddest most wonderful story in the world and when it is

told right, it is the most humble, the most joyous, the most honest

celebration of life.

Zo start We are not afraid of the dark ( * * ). Actrice Diane Gaidry spreekt de woorden uit op een pikdonkere scène. Het is de bloedmooie start van een wisselvallig stuk dat ontstond tijdens het spelen van Tine Van Aerschots vorige voorstelling Triple Trooper Trevor Trumpet girl (2009). Toen werd terminale kanker vastgesteld bij Van Aerschots collega en tegenspeler Tracy Wright. Haar aftakelingsproces werd het creatieproces van deze nieuwe voorstelling. Al is ‘voorstelling’ een te rijkelijk belegd woord voor de droge boterham die deze creatie soms is.

De voorstelling is op haar best wanneer Van Aarschot gedachten formuleert over het heengaan van geliefden. Dit klinkt deprimerend maar dat is het niet. Want haar reflecties zijn zo simpel en teder dat zij met woorden doet waar ze ook in haar scenografie – een tactiel schemerlampenlandschap – in slaagt: het doodgaan als een moment van absolute intimiteit, schoonheid en liefde voorstellen. Gaidry’s warme uitstraling maakt het plaatje af.

We are not afraid of the dark is allerminst een doodse bedoening maar een absolute voltreffer is het evenmin. Daarvoor hult Van Aerschot haar regie te zeer in duisternis.

Els Van Steenberghe

De volledige recensie lees je volgende week (14 maart 2012) in Knack Focus.

Meer info: vooruit.be en monty.be