Theater: Crashen tussen de ligstoelen

Theater Antigone voert in ‘Lange dagreis naar de nacht’ een’vulkanisch’ gezin op waar explosieve uitspattingen afwisselen met momenten van tederheid en warmte. Bont toneel over de pijn van het gezinslid zijn.

The Play = Lange dagreis naar de nacht

Gezelschap = Theater Antigone

In een zin = Peter Monsaert regisseert het gezinsdrama Lange dagreis naar de nacht als een goede huisvader. Hij maakt de scène tot een warme cocon waar zijn acteurs kunnen crashen, recht krabbelen en vooral bewondering oogsten.

Hoogtepunt = De scène die op de foto te zien is waarop moeder Mary (Tania Van der Sanden) op de schoot kruipt van de huishoudhulp (een sublieme stille rol van Liesa Naert).

Score = * * *

Quote = ‘Het is niet altijd gemakkelijk om de zoon te zijn van een junkie’

‘Tijd om het gezin in vol ornaat op de scène te zwieren’, dachten regisseurs Ivo Van Hove en Peter Monsaert enkele maandan geleden. Gevolg? Beide gingen dit seizoen in première met hun versie van Eugène O’Neills gezinsdrama Lange dagreis naar de nacht.

Terwijl Ivo Van Hoves enscenering zinderde van zwartheid ademt de versie van Monsaert mededogen en humor uit. Monsaert – vorig jaar de bekendheid in gekatapulteerd als de regisseur van de film Offline – kijkt vol empathie naar Mary, James en hun kinderen Jamie en Edmund. Dit gezin lijdt pijn uit liefde voor elkaar. Hij situeert zijn stuk op het luxeterras van het gezin alwaar de jongste zoon Edmund op het kunstgrasmatje ligt te kronkelen van de pijn. Ondertussen kamt de huishoudhulp het grasmatje, frutstelt Jamie aan zijn nieuwste videofilmpje en weet vader geen blijf met zijn tijd en zijn frustraties over zijn zonen die hij vooral nietsnutten lijkt te vinden.

Monsaert toont zich een meester in het componeren van warme, kleurrijke beelden die vaak grappig ogen maar tegelijkertijd trillen van de ingehouden pijn. Die typische manier van regisseren geeft het stuk lucht én drama tegelijkertijd. Het is ook de manier waarop Tania Van der Sanden de planken bespeelt. Zij speelt de moeder die haar zonen dolgraag ziet maar diep vanbinnen weet dat ze de morfine nog net iets liever ziet. Wanneer ze zo stoned als een garnaal het terras opwandelt, trekt Van der Sanden alle acteerregisters openen en zwalpt gezwind van pure slapstick naar schrijnende tragiek. Soms glijdt ze even uit in té veel slapstick maar ze weet haar Mary toch wondermooi overeind te houden als een vrouw die niet zielig gevonden wil worden. Ook al is ze dat.

Monsaert weet niet alleen Van der Sanden op een rake, riskante manier over de plankenvloer te jagen. Jos Verbist speelt eerst wat stroef maar uiteindelijk staat hij kwetsbaarder en sterker dan ooit op de scène. Hetzelfde geldt voor Raven Ruëll en Dominique Van Malder. De vier tasten zonder schroom diep in de eigen ziel en staan daardoor ontzettend broos én indrukwekkend op het toneel. Monsaert regisseert eigenlijk als een goede huisvader: hij creëert met veel licht, filmbeelden en muziek een warme cocon waarin zijn acteurs / personages durven te crashen, kunnen recht krabbelen en vooral bewondering oogsten. Zo is Monsaerts Lange dagreis naar de nacht een rakend portret van het gezin als een liefdevol nest ondanks de pijn van het zijn.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.antigone.be