Quicksand Valley van het gloednieuwe theatercollectief Mr. & Mrs. Fox geeft aan Tania Van der Sanden, Tom Van Bauwel, Mark Verstraete en Marieke Dilles de kans om zich vol lef en zonder kleren te smijten in een tragikomisch gezinsdrama.
The Play = Quicksand Valley
Gezelschap = Mr. & Mrs. Fox
In een zin = Een slim geschreven, wervelend gespeelde maar iets te mak geregisseerde tragikomedie die het nudisme haast tot een metafoor maakt van de opkroppende mens die ogenschijnlijk zo open en transparant is maar onder die openlijk getoonde huid een gistende poel van herinneringen en twijfels meedraagt.
Hoogtepunt = De impact van dat allereerste beeld – Tania Van der Sanden die in haar Evakostuum aan een terrastafel zit en rustig voor zich uit kijkt – wordt amper geëvenaard.
Quote = ‘Het blijft verbazingwekkend hoeveel mensen bij zonsopgang proberen een doel na te streven…’
Meer info: www.monty.be
Dat is even wennen. Wanneer het zaallicht dooft en de spots aanfloepen, zit Tania Van der Sanden poedelnaakt in een goedkope, plastic terrasstoel. Achter haar ligt een berg van soortgelijke terrasstoelen. Ze zit als Vera op haar gemakje aan de (eveneens goedkope plastic) ontbijttafel, wachtend op haar man Victor. Algauw komt Victor op. ‘Hallo zonneschijn!’ ‘Goeiemorgen zonnestraal!’
Victor en Vera stammen nog uit de ‘vrije’ jaren zeventig en kochten zich toen een enorm domein waarop ze hun droom – een nudistenkamp – uitbouwden. Na dertig jaar is die droom een beetje vermolmd tot een nachtmerrie en zo bloot ze door het leven gaan, zo opgesloten is hun ziel. Ze geven zich letterlijk bloot maar figuurlijk zijn ze volkomen afgestompt, vastgeroest, gefrustreerd en snakkend naar verandering. Misschien brengt hun zoon hen die verandering wel? Als zestienjarige smeten ze hem de wijde wereld in en nu komt hij terug als een heuse manager, met een schone en ambitieuze deerne aan zijn zijde die de terrasstoelenmuur waarachter zijn ouders zich met de jaren verstopt (haast begraven) hebben, wil openbreken. Of nog: hun droom terug uit het figuurlijke drijfzand (‘quicksand’) hijsen.
Victor, Vera, Arend (de zoon, een toprol van een herboren Tom Van Bauwel) en Claire (Marieke Dilles) ontsproten aan de geest van Nico Boon. Deze aanstormende theaterauteur heeft geen haast en timmert al enige tijd rustig aan de weg, al spelen en schrijvend. Quicksand Valley kan als zijn eerste echte ‘well made play’ beschouwd worden waarin hij stap voor stap opbouwt van komedie naar tragikomedie tot puur gortig gezinsdrama. Hij bouwt met oog voor detail én voor humor zonder zich daarin te verliezen.
Femke Heijens – die samen met Boon het gloednieuwe theatercollectief Mr. & Mrs. Fox vormt – tekent voor de regie en laat haar acteurs veren in spelplezier. Maar ze geeft ze net geen vleugels. Verstraete, Van Bauwel en Van der Sanden zijn toppers met bakken ervaring die ook wel zonder regisseur de nodige sappigheid in hun vertolking kunnen leggen. Maar behalve het scènebeeld – dat, toegegeven, ongewoon en moedig is – verrast Heijens nergens in haar regie. Scène na scène volgt ze vrij trouw de tekst en regisseert haar acteurs daar gezwind doorheen. Met de stukken die zich niet op het terras afspelen, heeft ze moeite om ze overtuigend te te laten neerzetten.
Daardoor is Quiksand Valley een slim geschreven, wervelend gespeelde maar iets te mak geregisseerde tragikomedie die het nudisme haast tot een metafoor maakt van de opkroppende mens die ogenschijnlijk zo open en transparant is maar onder die openlijk getoonde huid een gistende poel van herinneringen en twijfels meedraagt.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier