Theater als waarschuwing: wat als… de mobiele telefoon het leven nog meer domineert?

Compagnie Lodewijk / Louis en Sermoen dachten na over hoe de wereld er in de toekomst zou kunnen uitzien. Het plaatje is op z’n minst beangstigend en absurd komisch.

The Play = Mind Your Step

Gezelschap = Compagnie Lodewijk Louis en Sermoen

In een zin = Een voorstelling die hard schuurt en nergens streelt of zalft. Je krijgt zowel inhoudelijk als vormelijk een doemscenario voorgeschoteld waar enkel het (soms zeer wulpse) spel een sprankel licht geeft.

Hoogtepunt = Het even intrieste als prachtige slot waarin acteur Yves De Pauw eindelijk voluit op de speelse gaspedaal kan duwen en je als publiek een vreemd zware opluchting voelt.

Score = * *

Het is er donker, kil en er zit tussen de metershoge gebouwen een vrouwtje op een stoeltje met een notitieboekje op haar schoot. Daarin noteert ze alle problemen die de stedelingen bij haar komen inleveren. Problemen worden in deze stad van de toekomst niet aangepakt of opgelost maar ingeleverd. Iedereen is er zo star als de wolkenkrabbers.

De stedelingen zijn getooid in crèmekleurige kostuums die niets – echt niets – van de lichamelijke schoonheid van een mens onthullen. Preuts en stoïcijns lopen de dames en heren – 25 in totaal, met dank aan het Waancel Podium Koor dat voor een soms rustgevende en dan paniekerige soundscape zorgt – door de straten. Hun steun en toeverlaat is hun mobiele telefoon waarop niet alleen hun ‘geluksgraad’ is af te lezen maar evengoed hun sport- en eetprogramma. Dat toestelletje bepaalt eveneens wanneer het tijd is om iemand te spreken en vooral wanneer het daar absoluut géén tijd voor is.

Kortom, als we verder doen zoals we bezig zijn gaan we binnenkort schrikken wanneer iemand ons op straat aanspreekt en gaan we niets meer zelfstandig kunnen beslissen zonder onze mobiele telefoon te raadplegen, dat is de vrolijke boodschap van deze visueel verbijsterende voorstelling. Pourveurs Plot your city diende als inspiratiebron voor een tekst over een stadsarchitect die gaandeweg inziet dat hij iets vergeten is in zijn strakke stad: het wulpse leven toelaten. Hij ziet in dat hij een dode stad ontwierp. Te laat.

Het meest bevreemdende en intrigerende aan het gehele spektakel zijn niet de vervluffende scenografie, de dappere en met bravoure gekruide spelprestaties van zes acteurs of het wat houterige koor maar de strakke regie die volledig overeenstemt met de regels van de (gelukkig nog fictieve) stad. Dit levert een voorstelling op die hard schuurt en nergens streelt of zalft. Je krijgt zowel inhoudelijk als vormelijk een doemscenario voorgeschoteld waar enkel het (soms zeer wulpse) spel een sprankel licht geeft. Alsof de regisseur wil zeggen: de sprankel moet van de mensen en hun sensualiteit komen. Theater als waarschuwing: moedig en consequent. Al had een minder radicale regiekeuze wellicht ook een statement kunnen opleveren én meer sprankelend theater.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.kvs.be