Els Van Steenberghe

Theater Aan Zee: Corpus Ca gaat onderuit in melkurineverfeigeelplas…

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Corpus Ca smijt Lee – het slotdeel van hun kunstenaarstrilogie – al bijtend, kussend, knijpend, schreeuwen, urinerend, … in het gezicht van het publiek. Aan overgave geen gebrek. Aan dosering daarentegen…

The Play = Lee

Gezelschap = Corpus Ca

In een zin = Ondanks de zwakke tekstzegging is Lee een fascinerende belevenis omdat dit jonge ploegje erin slaagt om de extreme, stormachtige passie waardoor het leven van de grote kunstenaars vaak gekenmerkt is, krachtdadig, amusant en met een relativerende scheut jeugdige overmoed naar de scène te vertalen.

Hoogtepunt = De serene en prachtig belichte beginscène waarin een meisje op een pallettentoren langzaam ontwaakt terwijl onheilspellende geluiden weerklinken.

Score = * *

‘Jij bent beter dan Picasso, Matisse, Magritte én Dali, lieve Jackson Pollock!’ Je zou van minder gaan zweven als experimenterend en groeiend kunstenaar. Dus laat Jackson zich na de woorden van zijn lieve vrouw Lee Krasner op de vloer vallen. Om er te rollen, bollen en grienen in een lekkere mix van kapotgeslagen eieren, melk en urine.

Het levert een licht overdreven en daardoor grappig portret op van die getormenteerde kunstenaar die liever schilderde met lijf en leden dan met een penseel, zichzelf tot extremen dwingt, over grenzen pusht om toch maar de muze (en de kunstliefhebbers) te behagen. Hij ‘spatte’ zijn emoties op het doek. Corpus Ca spat die emoties op de scène. En dat resulteert in knappe scènebeelden. Daar blinkt Corpus Ca ontegensprekelijk in uit: dit collectief kan ontzettend mooie, gelaagde beelden maken. Het beginbeeld bewijst dit. Een maanachtig licht beschijnt een vrouw (Pollocks minnares Ruth (Sofie Van den Bossche) die bovenop een met groene verf bespatte toren van paletten ligt. Ondertussen klinkt donkere muziek. Langzaam licht ook de naakte rug van Lee (Saskia Verstiggel) op. Ziehier de leefwereld van Jackson Pollock: palletten, verf, een eega én een minnares.

Zo sterk de beelden zijn, zo matig is het spel. De uitgebalanceerde poëzie van de beelden – een verdienste van regisseur Jelle De Grauwe – is (momenteel) nog wat zoek in het spel. De drie acteurs smijten zich zonder schroom in hun rol. Aan overgave is er absoluut geen gebrek maar aan de dosering van die overgave kan wel nog gewerkt worden. Door de extreme dynamiek waarmee ze op de scène staan, kruipen, vallen, liggen, gaat hun dictie de mist in. Sommige replieken zijn onverstaanbaar of erg gekunsteld.

Toch is Lee een – het slotdeel van een kunstenaarstrilogie waarin ze ook al het leven van Charles Manson in Manson/Mensen onder de loep namen – fascinerende belevenis. Net omdat dit jonge ploegje erin slaagt om de extreme, stormachtige passie waardoor het leven van de grote kunstenaars vaak gekenmerkt is, krachtdadig, amusant en met een relativerende scheut jeugdige overmoed naar de scène te vertalen. Action Painting wordt hier ‘Action Playing’. Dat ze dat nog net wat te wild doen, is wellicht eigen aan het feit dat ze zelf nog ‘jong wild’ zijn.

Els Van Steenberghe

Meer info: http://corpusca.be/__home.html

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content