Tg Stan windt er geen hoofddoekjes om: we zijn allemaal ‘Alleen’

© Koen Broos
Jorik Leemans
Jorik Leemans Freelancejournalist

In een grootse monoloog vertelt Sara De Roo een crosscultureel liefdesverhaal, neergepend door Fikry El Azzouzi. Alleen is een ode aan samenleven met elkaar en het bewijs dat zelfs de grootste verschillen bedekt kunnen worden met de djellaba der liefde.

The Play = Alleen

Gezelschap = Tg Stan

In een zin = Alleen toont ons dat we in deze donkere tijden net niet moeten kijken naar de donkerte van iemands huidskleur en dat ‘samen sterk’ misschien wel de enige noodzakelijke waarheid is die de Bond Zonder Naam predikt op zijn kalenders.

Meer info: www.stan.be

Het was Denis Van Laeken, de directeur van de Monty, die Sara De Roo en Fikry El Azzouzi bij elkaar bracht. Zij zocht een schrijver voor een monoloog die een multiculturele brug kon slaan tussen de nog te vaak afzonderlijke leefwerelden van de ‘blanke Belg’ en de ‘gekleurde Belg’. Hij bezorgde haar een tekst van driehonderd pagina’s na een kluizenaarschap van enkele maanden in New York. Zij vond de tekst niet goed. Wat volgde was een pittige mailwisseling tussen actrice en schrijver.

De Roo speelt Alleen. En dat mag u nogal letterlijk nemen. Voor het begin van de voorstelling, deelt zij zelf de flyers uit, ze legt de laatste hand aan de setting door enkele doeken langs het publiek te draperen en pas daarna bestijgt ze de kale bühne van de Monty. Op twee tafeltjes en enkele spiekbrieven tegen de wand na is het speelveld enkel en alleen van haar. Die eenzaamheid zet meteen de toon van het stuk: zijn we niet allemaal een beetje alleen?

De Tg Stan-actrice speelt voor het eerst in jaren weer een monoloog en noemde het in een interview met Knack een deel van haar behoefte om tijd te besteden aan haar ‘ontvoogding’. De Roo vertelt het verhaal van Eva, een journaliste die door de liefde in het horecawezen belandde en daar Afwasser ontmoet. ‘Zo noem ik hem in het begin, dat is gemakkelijker’, klinkt het. Zijn afwascarrière eindigt door een onvoorzien overlijden al even snel als ze er gekomen was en Afwasser verdwijnt uit Eva’s leven. Tegen haar wil in. Wat volgt is een multicultureel liefdesverhaal tussen een blanke vrouw en een nu werkloze allochtoon, Ayoub.

Het hobbelige parcours dat De Roo en El Azzouzi aflegden, laat tekstueel misschien weinig littekens na, maar in het spel van De Roo is de recente afwerking van het stuk merkbaar.

De tekst van Fikry El Azzouzi wisselt De Roo af met het vaak snedige mailverkeer tussen beide kunstenaars. ‘Dit was geen toneeltekst, dit was een roman’, vertelde de Roo aan Knack. ‘Daar zat ik dan: ‘De blanke actrice bestelt een tekst bij een allochtone auteur en vindt hem niet goed.” Het hobbelige parcours dat de twee aflegden, laat tekstueel misschien weinig littekens na, maar in het spel van De Roo is de recente afwerking van het stuk merkbaar. Meer dan eens struikelt ze over haar woorden, vergeet ze delen tekst en werpt ze een blik op de spiekbrieven die aan de muur gepind werden. Ondanks die kleine misstappen valt De Roo nooit uit haar rol en wordt elk foutje gecompenseerd door een vertederende naturel en een onwaarschijnlijk verteltalent.

De Roo en El Azzouzi winden er geen hoofddoekjes om: dat we eindelijk moeten leren samenleven, ondanks alle verschillen, is broodnodig. Die boodschap trekken de theatermakers ook door in het publiek. Wanneer De Roo even de zaal verlaat voor een espresso uit de bar, draagt ze de toeschouwers aan het uiteinde van elke rij op om water in te schenken voor hun collega-theatergangers. Overigens niet de enige onverwachte wending in haar spel: halverwege de voorstelling steekt ze de zaallichten aan en verdwijnt ze minutenlang om achteraan weer tevoorschijn te komen en al kruipend een weg naar voor te banen, alsof haar personage zichzelf kwijt is en opnieuw probeert te vinden.

Alleen toont ons dat we in deze donkere tijden net niet moeten kijken naar de donkerte van iemands huidskleur. Dat ‘samen sterk’ misschien wel de enige noodzakelijke waarheid is die de Bond Zonder Naam predikt op zijn kalenders. En dat je bij de eerste ontmoeting met je (allochtone) schoonmoeder best zelfgebakken taart meeneemt, in plaats van die van de bakker om de hoek.

Jorik Leemans

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content