‘Surprise Surprise!’, dat is het leitmotiv van de nieuwe performance van Robbert en Frank.

© Tom Callemin
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

‘Don’t we deserve grand human projects that give us meaning?’ is grappig en verrassend theater dat je inpakt met een resem beelden van buffels, pintjes, cocktails, vissen, kreeften, handen en een paar deurtjes. Dat klinkt absurder dan het is. En dat is exact de verdienste van het olijke duo dat Frank Merckx en Robbert Goyvaerts vormen.

The Play = ‘Don’t we deserve grand human projects that give us meaning?’

Gezelschap = Robbert en Frank / Frank en Robbert

In een zin = Elke scène is een visuele verrassing met een droogkomische draai en een maatschappijkritische toets. Al mag het duo nog groeien in hun rol als performers / manipulatoren tussen hun knap vormgegeven objecten.

Hoogtepunt = Het geweldige slotbeeld vol bordkartonnen buffels, mensen, deuren, opgeheven handen en twee ietwat onhandige performers gekleed in de kleuren van de Belgische vlag.

Meer info: www.frankenrobbert.com

Een wit tapijt uit badstof.

Een rood balletje oftewel een elektron.

Een houten deurtje met een rode deurknop.

Nog een houten deurtje met een gele deurknop.

Een bordkartonnen opgestoken arm.

Nog een opgestoken arm.

Een buffel.

Roodgelakte balkjes.

Een vis.

Een krab.

Pintjes.

Wat denkt u van deze opsomming? ‘Raar’? ‘Absurd’? ‘En dat met subsidiegeld’? Dat zijn allemaal terechte bedenkingen die meteen aantonen wat de kracht van het artistieke duo Robbert en Frank / Frank en Robbert is. Ze scoorden een tijdje geleden met To Break – The Window of Opportunity en slagen er ook nu in om ogenschijnlijk banale handelingen en objecten op een zodanig frisse en droogkomische manier te ensceneren en vorm te geven dat je met grote wonderogen en een even grote glimlach toekijkt. In dit geval zie je hen op kousenvoeten over het tapijt springen. Eerst hand in hand, nadien elk met een bordkartonnen vis, een foto-van-een-cocktail of een foto-van-een-pintje in de hand.

Zonder het talent om die handelingen en objecten tot een strak gecomponeerde parade van kleuren, vormen, geluiden en guitige blikken te maken zou alles inderdaad verschralen tot een onzinnig ensceneren van banale voorwerpen. De heren bouwen alles echter héél zorgvuldig op. Ze beginnen op een witte, zachte speelvloer. Frank Merckx in een rood pak, Robbert Goyvaerts in een geel pak. Met zwarte T-shirts eronder. Net echte Belgen. Omheen het speelvlak: leegte. Die leegte blijkt water te zijn want telkens iemand het speelvlak verlaat, hoor je water klotsen. Er worden ook allerhande waterdieren uit de leegte opgediept. De twee performers plaatsen steeds meer attributen op de scène. Een deurtje, nog een deurtje, … Achter die deurtjes een opgeheven hand. Of een natuurbeeld.

Dit gaat zo verder tot de scène propvol staat maar toch een visueel pareltje blijkt. Tijdens het opbouwen van dat impresionante eindbeeld zie je verwijzingen naar de eerste mensen op de aarde (vrolijk in het rond springend), naar het grenzenbeleid van Europa (de opgeheven handen achter de deurtjes), naar de uit de hand gelopen bevolkingsexpansie, naar de natuurproblemen, … Maar dit gebeurt op een speelse manier. Dit duo gebruikt de kunst niet als een vehikel om maatsschappelijke problemen aan te kaarten. Die problemen vormen vooral de aanleiding tot het bedenken van speelse beelden. Wie denkt de weg compleet kwijt te raken zo zonder verhaallijn, die kan vertrouwen op een voice-over die alles letterlijk benoemt en prikkelt om net verder te denken dan wat er letterlijk te zien is.

Don’t we deserve great human projects that give us meaning is een verfrissend staaltje visueel én grappig theater dat toont waar kunst ook om kan en moet draaien: de verbeelding aanscherpen, entertainen op een originele manier. Zoals een lekkere cocktail of een fris pintje dat doen. Dit is een genot voor het oog en het oor al zaten er op de première nog kleine slordigheden in, zat het ritme nog niet steeds even strak en kunnen de twee performers nog groeien in hun rol als manipulatoren te midden hun vernuftig vormgegeven speeltuin boordevol verrassingen.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Don’t we deserve grand human projects that give us meaning? (clip) from CAMPO on Vimeo.

En een interview met het duo:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content