‘Monkey’ van Abattoir Fermé zuigt de toeschouwers mee in een achterkamerorgie die zowel doet walgen als wonderen.
Monkey
Abattoir Fermé Tot maart 2012 op reis door Vlaanderen en Nederland.
Na enige tijd in het pikdonker weerklinkt ineens een bezwerend stem: ‘Close your eyes and make yourself comfortable.’ Tergend traag licht de kale, akelig witte schedel van acteur Chiel van Berkel op. Het ogenschijnlijk deftige heertje in maatpak zit in een groezelig kamertje met schemerig verlichte houten wanden. Van op de bevlekte zwarte matras van zijn smeedijzeren bed wacht hij de nacht en zijn demonen af. Die sluipen de kamer in langs een verweerd gangetje. Ze zullen het overlijden, opbaren en begraven van de man in goede – lees: wulpse – banen lijden.
Inspiratiebron was het leven en sterven van het 17-eeuws libertijnse enfant terrible John Wilmot – al heb je die informatie niet nodig om het woordeloze stuk te smaken. Regisseur Stef Lernous jaagt in elke creatie naar indringende sensuele beelden en in Monkey worden die gedomineerd door vier ‘demonen’. Naast Tine Van den Wyngaert – in sexy catsuit – en Kirsten Pieters – in Evakostuum met Zorromasker – zijn dat Sung-Im Her als peepshowdiva en Matteo Simoni als verrezen James Dean met asgrauw gelaat. Die laatste mag dan misschien wat moeite hebben met de spookachtige bewegingen in slow motion, hij houdt zich – op vuurrode pumps – staande tussen dat vrouwelijk geweld.
Ja, in dit stuk dragen ook de mannen stiletto’s en paraderen de vrouwen als gemaskerde gogogirls. Samen kronkelen ze geil door een subliem belicht en heerlijk stoffig vormgegeven achterkamerdecor. De muziek van componist Kreng (Pepijn Caudron) maakt de hitsige horrorsfeer compleet. Neen, Kreng laat géén vleermuizengepiep door de boxen schallen, maar creëerde een subtieler klankenarsenaal. Door met heel hoge en lage tonen te spelen, is zijn muziek voor de acteurs als kerosine – de piepende oren en hartkloppingen moet je er bij nemen.
En waar leidt dit alles heen? Niet tot doofheid, een infarct of grootse inzichten. Wel tot verwondering voor de knap gecomponeerde stroom van erotische gruwelbeelden waarin het nepbloed weelderig vloeit. Met een beetje verbeelding zie je een naar necrofilie neigend begrafenisritueel, maar meer nog is Monkey een pornokomedie die de nachtmerrie fluks portretteert.
Enigszins natrillend doch dapper beenden wij de nacht in, onze eigen nachtmerrie tegemoet – op pumps natuurlijk.
Els Van Steenberghe
