Dimtri Verhulst prepareerde in opdracht van BOS+ en Laika Konijn met pruimen, een sappig geschreven maar bitterzoet gezins- én milieudrama met een nobele, wereldverbeterende missie.
The Play = Konijn met pruimen
Gezelschap = Laika en BOS+
In een zin = Een smakelijke, iets te sloom startende theateravond met een bitterzoet einde dat je doet nadenken over de staat van én de zorg om de wereld, en de families op die wereld. Eens op kruissnelheid neemt de voorstelling je als een wervelwind mee in een hoos vol emoties.
Hoogtepunt = het dieptepunt van het verhaal. Alle personages én het decor liggen aan diggelen. Enkel de wel heel bijzondere kamerplant staat nog overeind en blijkt de reden van de ellende…
Quote = ‘Jullie konden dat niet weten uiteraard, maar eigenlijk ben ik vegetarisch. / Maar dat konijn is al dood, hè. Of mag je dode dieren ook niet eten van uw godsdienst?’
Meer info: www.laika.be en www.bosplus.be
Net voor de start van het stuk: Janne Desmet zet zich in positie van ‘bekrompen huisvrouw met een spannende, bebloemde legging en schoon gecoiffeerd haar’, Frank Dierens plooit zijn gezicht tot dat van een goedlachse, al even bekrompen huisvader met een grijns die verraadt dat hij zijn schaapjes op het droge heeft. Ze hokken samen op een minipodiumpje op het podium. Het is een bekrompen stukje speelvloer, even bekrompen als hun overtuigingen. Zo lijkt het toch.
Desmet houdt de voet pront op de stofzuiger. Van zodra het zaallicht dooft, brult het ding het stof de ‘woonkamer’ uit terwijl Desmet en Dierens hun allerbeste karikaturale beentje voorzetten. Aiaiai, die beginscène oogt als toneel dat krampachtig probeert om even grappig en herkenbaar te zijn als, pakweg, De Kotmadam. Wat een foute, luchtige boel. Op het minipodiumpje staan verder nog enkele stapels stoelen. Die stoelen worden scène na scène over het podium gezwierd. Ogenschijnlijk zonder duidelijke doelstelling. Intussen ontplooit het verhaal zich. Sloom. Baseline? Ouders in de goed gefinancierde herfst van hun leven ontvangen hun jarige 25-jarige zoon (Arne De Tremerie) die de liefde van zijn leven lijkt gevonden te hebben. Al vinden ze het wel jammer dat die liefde (Aïcha Cissé) zeer ecologisch denkt en zelfs liever met de trein dan met de auto reist…
Net wanneer je begint te vermoeden dat de verbeelding van regisseur Jo Roets de duimen heeft moeten leggen voor de drang om door televisiereeksen-verwende-jongeren in te palmen met ondermaats soaptoneel dat ook nog eens houterig gespeeld en geregisseerd is, krakt er iets in de gesprekken tussen de personages. Of beter: de smalltalk escaleert tot een onthutsende clash tussen wereld- en levensvisies. En die kentering zorgt ook voor minder valse joligheid en meer integriteit in het spel. Oef.
Ineens wordt duidelijk hoe per stoel een zekerheid uit het leven van de personages wordt gekeild. Per scène gaan er meer stoelen tegen de vlakte. Het servies volgt later. Een gezellig avondje smullen van ‘konijn met pruimen’ wordt een ontwrichtende avond waarin de zoon, de vader, de moeder en de toekomstige schoondochter elkaar eindelijk de waarheid durven te zeggen en zichzelf durven te zijn. De bekrompenheid van de ouders blijkt een façade om diep verdriet achter te verbergen. En de onrust van hun zoon heeft meer met zijn jeugd te maken dan zijn ouders tot deze avond wilden inzien. Gevolg: elk twijfelt aan zijn visie die aan het begin van de avond nog een rotsvaste overtuiging was.
Ziedaar, de ontmaskering van het modale huishouden waar angst en gegiste verbittering ervoor zorgen dat men kiest voor bekrompen standvastigheid en eigenbelang en niet voor maarschappelijk belang. Huishoudens waar ‘uitlachmensen’ welig tieren. Omdat uitlachen comfortabeler is dan de /het andere leren waarderen en begrijpen. Dit is Dimitri Verhulst op zijn best. Hij levert in opdracht van BOS+ en Laika (die met dit stuk hun bezorgdheid over de klimaatswijziging willen uiten) een slim gecomponeerde tekst waarin hij de schone zinnen zelfs iets te zeer mijdt en de ecologische crisis haast moeiteloos verweeft met een familiecrisis. Roets laat Verhulsts Konijn met pruimen echter iets te traag garen. Zeker tijdens de eerste helft van de voorstelling hinkt het spelritme en de stroeve opeenvolging van de scènes achter op de drive van het verhaal. Maar eens het konijn begint te geuren, ruik je de stank van het gezinsdrama én van het ecologisch drama. De enige bloemen die op het einde van de avond nog bloeien, zijn de exemplaren op de fleurige legging van de moeder. Schoon en tragisch veelzeggend tegelijkertijd.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier