Tot welke literaire uitspattingen leidden huishoudelijke uitbarstingen? Met die vraag doken Valentijn Dhaenens en Alejandra Theus het toneel-, televisie- en filmrepertoire in. De oogst monteerden ze tot een tragikomisch portret van kibbelende levenspartners die zo graag kussen maar uiteindelijk vaker bijten in die door hen beminde (en gehate) lippen…
The Play = Domestica
Gezelschap = KVS
In een zin = ‘Vernieuwend of wereldverbeterend theater met een loodzware boodschap? Geenszins. Dit stuk bedient het guilty pleasure waar velen onder ons zich graag aan te goed doen: lekker toekijken hoe anderen met dezelfde relatiedemonen worstelen en hoe hilarisch al dat geruzie eigenlijk is. Hilarisch én pijnlijk.’
Hoogtepunt = Een vrijpartij / ruzie loopt zodanig uit de hand dat de kleren van Theus in het publiek belanden. Gelukkig is er altijd wel een toeschouwer met het hart op de juiste plaats. ‘Thank you so much’, piept Theus met de hand op de blote boezem en een woeste man binnen handbereik.
Quote = ‘Talk to the hand!’
Meer info: www.kvs.be (De tournee door Vlaanderen en Nederland start op 11 januari 2017.)
Geef toe, soms zoudt ge de vader (of de moeder) van uw kinderen toch heel even aan de muur willen nagelen. Het liefst met een stevige pleister op de mond. Eindelijk rust! Op die momenten vergeet je de momenten waarop je zélf als kind op de trap zat. Te luisteren tot die kibbelende ouders terug vriendjes zouden worden.
Valentijn Dhaenens zat als kind vaak op de trap te wachten tot zijn ouders zouden ophouden met ruziën. En als acteur / theatermaker graaft hij zich doodgraag in repertoire in. Hij diepte er al geweldige monologen uit op zoals DeGroteMond en DeKleineOorlog. Dus besloot hij een bloemlezing samen te stellen uit eeuwenlang huishoudelijk geweld op de scène (en het scherm). Partner in crime is Alejandra Theus. Haar carrière schoot pijlsnel uit de startblokken in 2010 toen ze schitterde in Woeste Hoogten, Rusteloze Zielen van Theater Artemis. Ook in deze Domestica toont ze waarom zij een van de beste actrices van haar generatie is. Ze kan met een en dezelfde blik de zaal doen gieren én haar tegenspeler neerbliksemen. Ze is, terecht, gul met die blik in Domestica.
Dhaenens en Theus zijn topspelers die weten hoe ze pijnlijke woorden een grappige ondertoon kunnen geven en vice versa.
Dhaenens en zij sluipen, rennen, vallen, dralen omheen een houten draaitrap die naar nergens leidt, net zoals geruzie ook vaak naar nergens leidt. Het is een trap met een tussenstukje waarop je rustig kan zitten of bikkelhard kan ruziën. In het midden van de trap zit een piepjonge pianiste, zij belichaamt alle kinderen die op de trap wachten tot hun ouders weer kalmern én begeleidt de acteurs wanneer ze een verwrongen versie van een wereldberoemd liefdesliedje – Grease-hit You are the one that I want of Nina Simones He needs me , bijvoorbeeld – brengen. Die zangstondes zijn droogkomische adempauzes tussen het vloeken, tieren, slaan, kloppen, kussen en zalven door. Tal van iconische scènes passeren de revue: van Medea via Edward Albee’s Who’s Afraid of Virginia Woolf naar Shakespeares Othello of Hugo Claus’ Vrijdag tot Dallas, Married With Children en zelfs Temptation Island. De acteurs schakelen gezwind van scène naar scène, van algemeen Nederlands naar West-Vlaams en van rauwe zinnen naar rijmende verzen.
Tijdens de première vond Theus niet meteen het juiste evenwicht tussen drama en geloofwaardigheid, tussen tragiek en komedie. Maar hoe meer ze zich in het spelen van dronken dames of gekwetste brave huismoeders mag gooien, hoe vlotter en geweldiger het schakelen wordt. Haar extraverte speelstijl sluit netjes aan bij de wat coolere speelstijl van Dhaenens die meer speelt met de stilte en met stuurse blikken. Dit duo heeft weinig meer nodig dan wat waterglazen en een sofa (geen gewoon exemplaar: eentje dat al onder de verdeelwoede van een scheidend paar geleden heeft…) om prettig wegkijkende scènes te spelen.
Dit stuk bedient het guilty pleasure waar velen onder ons zich graag aan te goed doen: lekker kijken naar hoe anderen met dezelfde relatiedemonen worstelen en hoe hilarisch al dat geruzie niet is. Hilarisch en pijnlijk.
Deze bloemlezing leert óók dat huishoudelijk geweld vooral tot amusante spelscènes leidt maar niet de meest geweldig literatuur oplevert. Daarom kozen Dhaenens en Theus ook duidelijk om niet de taal maar het spel te laten overheersen. Dat werkt maar het levert weinig meer dan een onderhoudend zaptheater op. Vernieuwend? Geenszins. Dit stuk bedient het guilty pleasure waar velen onder ons zich graag aan te goed doen: lekker kijken naar hoe anderen met dezelfde relatiedemonen worstelen en hoe hilarisch al dat geruzie niet is. Hilarisch en pijnlijk. Dhaenens en Theus zijn topspelers die weten hoe ze pijnlijke woorden een grappige ondertoon kunnen geven en vice versa. Domestica is geen billenkletser maar ontlokt je een geamuseerde glimlach en een pijnlijke grimas wanneer het huiselijke geweld wel erg gewelddadig wordt. Dit is even geen toneel waarover je zwaar fronsend moet nadenken over het wel en wee van de wereld. Maar fijn theater dat je soms meewarig, soms geamuseerd doet glimlachen bij en om het onvermogen van de mens om harmonisch samen te leven met de man of vrouw van zijn dromen.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier