Jan Martens mept het publiek tegen de zoldering met ‘Rule of Three’

© Phile Deprez
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Wie zich graag eens in een undergroudclub waagt waar mensen naar de ultieme roes hengelen, kan dezelfde ervaring, maar dan mooier én minder uitputtend, beleven tijdens Jan Martens’ nieuwste voorstelling ‘Rule of Three’.

‘Neemt u deze oordopjes mee, mevrouw. Het zou wel eens nodig kunnen zijn.’ Ik neem de kleinoden achteloos aan. Deze podiumkunstenjunkie is wel wat gewoon. Tot de lichten doven… BAM! Deze junkie schrikt. BAM! Een junkiehand friemelt tastend naar de oordopjes. BAM! De handen stoppen met friemelen en haasten zich om de oren beschermend af te dekken.

Rule of Three begint met een knaller. Verantwoordelijke is de Amerikaanse producer en drummer NAH. Hij zet de voorstelling in met donderende trommelslag. BAM! Hij mept het publiek zowat tegen de zoldering van de theaterzaal én zet een flitsende lichtshow in gang.

Danseres Courtney May Robertson) past haar kin perfect tussen twee mannenlijven.

Tussen de rode lichtflitsen zie je het strak bewegende lichaam van Steven Michel verschijnen. Hij beweegt zoals een robot zou dansen op techno. Zijn lichaam draait telkens 180 graden en hij strekt de armen voor zich uit.

Plots gaan alle lichten uit. Een seconde later – BAM! – floepen andere, witter getinte spots aan. Twee mannen, opgekruld, zitten dicht tegen elkaar aan. Hun blote ruggen zijn naar het publiek gericht. Danseres Courtney May Robertson nestelt haar kin tussen de twee mannenlijven.

Voilà, in zulke beelden is choreograaf Jan Martens een kei. Hij weet als geen ander te beeldhouwen met lichamen om zo de schoonheid en de breekbaarheid van die lijven in de verf, of beter: in het licht, te plaatsen. Maar Martens wentelt zich niet in zijn specialiteit.

Deze jonge choreograaf baande zich de afgelopen jaren zorgvuldig een weg door het landschap. Hij brak door met hartveroverend intieme voorstellingen (zoals Sweat Baby Sweat (2011), waarin hij een tongkus tot een zestig minuten durende dans choreografeerde, of Victor (2013), een duet voor een man en een jongen. In 2014 choreografeerde hij zich Het Theaterfestival in met het repetitieve The Dog Days Are Over, waarin dansers iets meer dan zestig minuten sprongen. Vorig seizoen verraste hij met The Common People(2016), waarin hij per speelplek lokale bewoners uitnodigde om zijn choreografie uit te voeren.

In hun meest pure vorm kronkelen de dansers zich tot levende naaktsculpturen.

BAM! Deze uiteenlopende creaties laten hun sporen na in het explosieve Rule of Three. Martens laat drie performers, elk gekleed in een van de basiskleuren (blauw, rood en geel), van robot naar mens evolueren. BAM! De bewegingen zijn aanvankelijk strak maar uiterst gedetailleerd (geen hand, geen elleboog, geen halsspier doet zomaar wat) en deinen op de BAM! opzwepende drummuziek van NAH.

Van pulserende scènes en een dito lichtshow gaat het via een overweldigend theatrale scène waarin de danseres als een soort kwaadaardige clubprostituee de eerste rij BAM! opvrijt en via een schemerig belicht gevecht (of is het een stomende vrijpartij?) tussen Michel en Robertson naar een scène over de allerpuurste menselijkheid.

In die scène worden de kleren aan de kant gegooid en kronkelen de dansers zich in hun meest ‘pure’ vorm tot levende naaktsculpturen. Dat hun mimiek hier ineens expressiever wordt, is schrikken. Plots besef je dat BAM! die repetitieve beatmuziek en de even bezwerende, repetitieve handelingen van de dansers je in een universum zogen dat het midden houdt tussen een strakke imitatie van een nachtclub en een stomend statement over het jachtige 21ste-eeuwse leefritme dat mensen haast als robots door het leven laat bewegen.

Met suizende oren verlaat je Martens’ universum dat steeds evolueert en transformeert, dankzij de gedrevenheid waarmee deze choreograaf de grenzen van zijn taal, zijn performers en zijn toeschouwers verlegt. Met een vaak indringend resultaat. BAM!

Alle speeldata vindt u hier.

Smaakmaker:

video1.0Vimeohttps://vimeo.com/RULE OF THREE by Jan Martens + NAH (trailer)GRIP / jan martenshttps://vimeo.com/gripjanmartens0pro

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
640360103TRAILER by Paul Sixta

PREMIERE: 28 September 2017, deSingel international arts campus Antwerp (BE)
BY: Jan Martens
WITH: Steven Michel, Julien Josse, Courtney May Robertson and/or Dan Mussett
LIVE MUSIC CREATED AND PERFORMED BY: NAH
WITH SHORT STORIES BY: Lydia Davis © Denise Shannon Literary Agency, Inc.
COSTUME: Valérie Hellebaut
LIGHTING DESIGN: Jan Fedinger
DRAMATURGE / REHEARSAL DIRECTOR: Greet Van Poeck
TECHNICAL SUPERVISION: Michel Spang or Marie Vandecasteele
DURATION: 75 minutes
PRODUCTION: GRIP
INTERNATIONAL DIFFUSION: A Propic / Line Rousseau and Marion Gauvent
CO-PRODUCTION: deSingel international arts campus, Théâtre de la Ville – Paris with Festival d’Automne à Paris, Le Gymnase CDCN Roubaix – Hauts-de-France and tanzhaus nrw
WITH THE SUPPORT OF: STUK Kunstencentrum and Grand Theatre
WITH THE FINANCIAL SUPPORT OF: The Government of Flanders and the city of Antwerp
THANKS TO: Marc Vanrunxt and Anne-Lise Brevers

Short stories by Lydia Davis:
‘Writing’ and ‘The Dog Hair’ from ‘CAN’T & WON’T’ by Lydia Davis. Copyright © 2014 by Lydia Davis.
‘Suddenly Afraid’ from ‘VARIETIES OF DISTURBANCE’. Copyright © 2007 by Lydia Davis.https://i.vimeocdn.com/video/667204288_640.jpg640360https://i.vimeocdn.com/filter/overlay?src0=https%3A%2F%2Fi.vimeocdn.com%2Fvideo%2F667204288_640.jpg&src1=http%3A%2F%2Ff.vimeocdn.com%2Fp%2Fimages%2Fcrawler_play.png2017-11-16 11:27:24243145059/videos/243145059

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content